Trwają prace nad dokumentem Polityka energetyczna Polski do 2030 r. Przygotowany przez Ministerstwo Gospodarki projekt przedstawia najważniejsze wytyczne dotyczące polskiej energetyki w perspektywie zarówno krótko- jak i długofalowej.
Resortowe kompetencje
Polityka energetyczna państwa stanowi wyodrębniony segment polityki gospodarczej, który określa założenia i cele państwa w odniesieniu do sektora energetycznego. W zakresie wspomnianej polityki państwo realizuje wybrane przez siebie cele ekonomiczne za pomocą środków o charakterze władczym i niewładczym.
Charakter i sposób tworzenia polityki energetycznej państwa określa ustawa z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 1997 r. nr 54, poz. 348). Naczelnym organem administracji rządowej w sprawach dotyczących polityki energetycznej państwa jest minister gospodarki. W jego kompetencjach leży przede wszystkim przygotowanie projektu polityki energetycznej państwa (co cztery lata) i koordynowanie następnie jej realizacji. Zgodnie z ustawą polityka energetyczna zawiera ocenę realizacji polityki energetycznej państwa za poprzedni okres, część prognostyczną obejmującą okres nie krótszy niż 20 lat oraz program działań wykonawczych na okres 4 lat.
Reklama

Interpretacje prawne

Kontrowersje budzi charakter prawny dokumentu o nazwie Polityka energetyczna państwa. Jest ona przyjmowana na wniosek ministra gospodarki przez Radę Ministrów w formie uchwały. Zgodnie z art. 93 Konstytucji RP uchwały Rady Ministrów mają charakter wewnętrzny, a więc obowiązują wyłącznie jednostki organizacyjne podległe Radzie Ministrów. Można by zatem przyjąć, że założenia polityki energetycznej państwa są wiążące jedynie dla wojewodów. Ustawa - Prawo energetyczne stanowi jednak wprost, że organy administracji rządowej właściwe w sprawach energetyki zobowiązane są do przestrzegania założeń polityki energetycznej przy wykonywaniu swoich ustawowych kompetencji. Nie należy jednak uznawać tej konstrukcji za niezgodną z Konstytucją RP z uwagi na fakt, iż nie można zmienić przepisów konstytucji przy pomocy ustawy zwykłej, a jedynie w szczególnym trybie. Politykę energetyczną oraz nakaz jej przestrzegania należy traktować jako wytyczną, a nie lex specialis do przepisów konstytucji.

Konsekwencje finansowe

Kolejny problem dotyczący konstrukcji polityki energetycznej to brak przedstawienia kosztów poniesionych przez budżet państwa na potrzeby jej realizacji. Ustawa - Prawo energetyczne zdecydowanie wymaga nowelizacji w tym zakresie - w katalogu niezbędnych elementów, które ma zawierać każdorazowo dokument o nazwie Polityka energetyczna, obok bilansu paliwowo-energetycznego kraju, zdolności wytwórczych krajowych źródeł paliw i energii, efektywności energetycznej itp. powinno znaleźć się również szacunkowe przedstawienie zakładanych konsekwencji finansowych.
Zauważyć jednak należy, że przy obecnie obowiązującym brzmieniu art. 14 ustawy - Prawo energetyczne możliwe jest wprowadzenie do dokumentu Polityka energetyczna Polski do 2030 r. rozdziału zawierającego wykaz kosztów związanych z realizacją zamierzeń Rady Ministrów. Biorąc pod uwagę panujący kryzys finansowy, grożącą Polsce recesję oraz wysokie koszty m.in. realizacji pakietu energetyczno-klimatycznego Polityka energetyczna Polski do 2030 r. bezwzględnie powinna zawierać taki kosztorys.