Problem w tym, ile osób – zarówno dziś, jak i w przyszłości – będzie dysponowało kilkudziesięcioma tysiącami na rachunku IKE czy IKZE, by móc wylegitymować się taką kwotą przed bankiem. Tych, którzy niedawno zaczęli pracę i pragną stabilizacji, możemy wykluczyć. Dziś pomysł dotyczyłby więc osób w średnim wieku. Te z nich, które dziś mają oszczędności w III filarze emerytalnym, najpewniej mają i mieszkanie (zapewne na kredyt). Ci, którzy dopiero zaczęliby oszczędzać w celu emerytalno-mieszkaniowym, musieliby na kilka lat uzbroić się w cierpliwość.
Chyba że decydujemy się na rodzaj umowy społecznej i uczymy wszystkich: najpierw oszczędzanie na emeryturę, kredyt w drugiej kolejności. Takiemu modelowi można tylko przyklasnąć. Ale na to, żeby się przyjął, również trzeba będzie lat. Pozostaje jeszcze kwestia, jaką rolę będzie spełniał „emerytalny wkład własny”. W III filarze mamy depozyty, obligacje czy akcje. Takie aktywa nie pomniejszą kredytu o te 10 czy 20 proc. Będą tylko jego dodatkowym zabezpieczeniem. Odsetki będziemy płacić od całej pożyczonej kwoty. A jeśli kredytu nie spłacimy, z pieniędzmi odłożonymi na emeryturę też przyjdzie się pożegnać?
>>> Polecamy: Niemiecka płaca minimalna - KE sprawdza, czy przepisy są zgodne z prawem UE
