Na stronie Westerwelle Foundation zamieszczono zdjęcie byłego szefa dyplomacji wraz z jego wieloletnim partnerem i mężem Michaelem Mronzem oraz napis: "Stoczyliśmy walkę. Nie straciliśmy celu z oczu. Jesteśmy wdzięczni za niebywale cudowny czas razem. Miłość pozostaje".
Od lat 80. Westerwelle należał do najważniejszych postaci niemieckiej polityki - pisze agencja dpa. Syn adwokata z Bonn od początku swej politycznej działalności uchodził za człowieka nieobawiającego się głosić swoich, nawet niepopularnych poglądów. Na początku lat 80. w Bonn na wielotysięcznej demonstracji za zwiększeniem potencjału militarnego Niemiec rozdawał ulotki nawołujące do czegoś przeciwnego.
Gdy w wieku 39 lat stanął na czele liberalnej, przyjaznej biznesowi Wolnej Partii Demokratycznej (FDP), za cel postawił sobie przekształcenie ugrupowania pełniącego funkcję języczka u wagi w "partię całego narodu". Gdy ubiegał się o stanowisko kanclerza, przemierzał kraj w wozie kempingowym i pojawił się jako gość w programie "Big Brother".
Pod jego wodzą FDP zdobyła swój najlepszy wyborczy wynik - w 2009 roku zagłosowało na nią 14,6 proc. wyborców, dając temu ugrupowaniu pozycję trzeciej siły politycznej w kraju.
Po wielu latach w opozycji w 2009 roku został ministrem spraw zagranicznych. Wielu, w tym w jego własnej partii, miało mu za złe, że objął resort dyplomacji zamiast finansów. Na skutek rosnącej frustracji liberałów, i jego rosnącej pozycji jako szefa MSZ, po półtora roku stracił stanowisko przewodniczącego FDP i wicekanclerza.
Westerwelle był kawalerem Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Zasługi RP, który otrzymał za wybitne zasługi w rozwijaniu współpracy polsko-niemieckiej. Jako szef niemieckiej dyplomacji przykładał dużą wagę do stosunków z Polską. Na cel swojej pierwszej zagranicznej podroży po objęciu stanowiska na jesieni 2009 roku wybrał właśnie Polskę. Podczas tej wizyty stanął, narażając się na krytykę ze strony CDU i CSU, po stronie władz polskich w sporze o rolę przewodniczącej Związku Wypędzonych Eriki Steinbach w powstającej wówczas Fundacji Ucieczka, Wypędzenie, Pojednanie. Została ona powołana w celu budowy centrum dokumentacyjno-informacyjnego poświęconego historii przymusowych wysiedleń w Europie w XX wieku.
Westerwelle i ówczesny szef polskiego MSZ Radosław Sikorski blisko współpracowali w sprawach dotyczących między innymi Ukrainy i Białorusi.
W czasie sprawowania funkcji ministra przez Westerwellego Niemcy prowadziły politykę nieuczestniczenia w interwencjach wojskowych na świecie. W 2011 roku wstrzymały się podczas głosowania w Radzie Bezpieczeństwa ONZ nad rezolucją umożliwiającą interwencję NATO w Libii. Także w czasie kryzysu w Syrii, gdy rozważano możliwość ataku na ten kraj, rząd niemiecki zapowiedział, że nie weźmie udziału w operacji. Stanowisko Niemiec było wielokrotnie krytykowane przez partnerów z NATO. "Pikielhauba nie pasuje do nas" - powiedział Westerwelle w jednym z niedawnych wywiadów, odnosząc się do symbolu pruskiego militaryzmu.
Tekę ministra spraw zagranicznych Westerwelle piastował do 2013 roku. Dokładnie pół rok później stwierdzono u niego szczególnie agresywną odmianę choroby nowotworowej - ostrą białaczkę szpikową. O swojej chorobie napisał książkę "Zwischen zwei Leben" (między dwoma życiami), która ukazała się zeszłej jesieni. Jednak już w grudniu trafił do szpitala i od tego czasu praktycznie nie zabierał już głosu w życiu publicznym.
