Według danych Eurostatu, w ubiegłym roku w całej Unii Europejskiej wśród ludności w wieku 15 do 74 zatrudnienie miało 220 mln osób, podczas gdy 23 mln pozostawało bez pracy. Ogromna rzesza 136 mln osób była nieaktywna zawodowo. W grupie osób zatrudnionych 44,7 mln to pracownicy z umowami na niepełny etat, z czego 10,0 mln osób pracowało poniżej swoich możliwości.
Osoby pracujące poniżej swoich możliwości to grupa pracowników, którzy są zatrudnieni w niepełnym wymiarze godzin nie z własnej woli. To więcej niż jedna piąta (22,4%) wszystkich pracowników na niepełnym etacie i 4,6% całkowitego zatrudnienia w UE w 2015 roku. Wśród pracowników niedostatecznie wykorzystywanych w stosunku do ich możliwości większość, bo aż 66%, stanowiły kobiety.
W 2015 roku odsetek pracowników zatrudnieniowych poniżej swoich możliwości w niepełnym wymiarze wśród ogółu pracowników zatrudnionych na niepełnym etacie znacznie różnił się w poszczególnych państwach członkowskich UE. Największy udział pracowników zatrudnionych poniżej swoich możliwości w niepełnym wymiarze czasu notowano w Grecji, na Cyprze i w Hiszpanii. W tych krajach odsetek ten przekraczał 50 proc. W Grecji 71,8% zatrudnionych na niepełny etat chciałoby pracować w pełnym wymiarze godzinowym, na Cyprze 68,0%, a w Hiszpanii 54,2%.
Na przeciwległym krańcu skali znalazły się Dania z wynikiem 9,5%, Czechy (9,6%), Estonia (12,0%), Luksemburg (13,2%), Holandia (13,4%) i Niemcy (14,0%).
W 2015 r. w Polsce 27,5 proc. pracowników pracujących w niepełnym wymiarze godzinowym gotowych było pracować dłużej. Grupa ta liczyła około 322 tys. osób, z czego 63 proc. to były kobiety. Pozostałe 72,5 proc. pracowników na niepełnym etacie było z własnego wyboru.
Potencjalna siła robocza
Obok osób pracujących i bezrobotnych jest też ogromna grupa - 11,4 mln osób w przedziale wiekowym 15-74 lata - nieaktywnych zawodowo. Ta niewykorzystana siła robocza stanowiła 4,7% łącznej siły roboczej w UE.
Wśród nich, około 9,3 miliona to osoby bierne, zniechęcone poszukiwaniem zatrudnienia, które są gotowe podjąć pracę, ale jej nie szukają. Dużo mniejszą grupę stanowili potencjalni pracownicy aktywnie poszukujący zatrudnienia, ale na później. Było ich prawie 2,2 mln. Wśród nich sporą grupę stanowili studenci, którzy poszukiwali pracy, aby rozpocząć ją po ukończeniu edukacji.
Potencjalna dodatkowa siła robocza również zmieniała się w poszczególnych państwach członkowskich, przy czym największy jej odsetek notowano we Włoszech (ponad 3,5 mln osób, co stanowi 14,0% siły roboczej włoskiej gospodarki). Kolejne były Chorwacja z wynikiem 9,2%, Luksemburg (7,8 %), Finlandia (7,7%) i Bułgaria (7,1%).
Należy zauważyć, że w każdym państwie członkowskim UE, potencjalna siła robocza składała się głównie z osób biernych, oczekujących, że praca sama do niech przyjdzie. W Polsce nie było inaczej. W 2015 r. potencjalna siła robocza kształtowała się na poziomie ponad 660 tys. osób, co stanowiło 3,8 proc. całej siły roboczej dostępnej na polskim rynku. W grupie tej osób biernie oczekujących na pracę było blisko 560 tys.
