W Polsce odbywa się pranie mózgów w kluczu jednoznacznie antyrosyjskim. Opętanie zamiarem stworzenia w społeczeństwie atmosfery pełnego odrzucenia wszystkiego, co jest związane z Rosją – mówił w piątek szef dyplomacji Siergiej Ławrow podczas spotkania ze studentami. Mocne słowa? Bez przesady. W języku rosyjskich dyplomatów rusofobia to zjawisko polegające na sprzeczności interesów między Kremlem a dowolnie wybraną stolicą czy politykiem.
Jeśli wpisać ten termin w wyszukiwarkę na stronie moskiewskiego MSZ, wychodzi 126 rekordów. 31 sierpnia rzeczniczka Ławrowa Marija Zacharowa mówiła o amerykańskich demokratach, którzy „uczynili z rusofobii podstawę swojej działalności zawodowej”. 15 sierpnia Zacharowa wspominała o „gołosłownych oskarżeniach rusofobów”, że Rosja wtrąca się w konflikt polityczny w Macedonii. A 7 sierpnia zastępca Ławrowa Siergiej Riabkow mówił magazynowi „Mieżdunarodnaja żyzń”, że „sztucznie podniesiona fala rusofobii” wpływa negatywnie na handel z USA. To tylko przykłady z ostatniego miesiąca.
Zresztą kto z naszych polityków nie okazywał się rusofobem? Szef senackiej komisji obrony Franc Klincewicz niedawno oskarżył Witolda Waszczykowskiego o prowadzenie „otwarcie nacjonalistycznej, rusofobicznej polityki, która stała się wizytówką Polski”. O Donaldzie Tusku, gdy ten oskarżył Moskwę o próby wprowadzania podziałów w ramach UE, Ławrow mówił, że „wziął na siebie czelność wystąpienia w imieniu wszystkich członków UE z otwarcie rusofobicznej pozycji”. O rusofobię, choć nie na tak wysokim szczeblu, oskarżano po pierwszym ukraińskim Majdanie 2004 r. nawet Aleksandra Kwaśniewskiego. Gdyby brać te słowa za dobrą monetę, mielibyśmy do czynienia z jakąś formą antyrosyjskiego POPiS-u, w dodatku z lewicą na doczepkę.
Interesy Polski i Rosji są wzajemnie sprzeczne i takie pozostaną. Argument, że wynika to z rusofobii, służy izolowaniu Polski na arenie międzynarodowej i tworzeniu na użytek Rosjan obrazu wroga zewnętrznego. Rolą polskiej dyplomacji nie jest przesadne przejmowanie się płynącymi z Moskwy połajankami, lecz cierpliwe przypominanie tej prostej prawdy na Zachodzie. Europejscy politycy w zależności od okresu historycznego przyjmowali rosyjskie argumenty o „tradycyjnej polskiej rusofobii” z większym bądź mniejszym zrozumieniem. Po agresji Rosji przeciwko Ukrainie to zrozumienie znacznie zmalało, bo stało się ewidentne, że nasze ostrzeżenia przed zagrożeniem płynącym ze strony Kremla nie były wzięte z sufitu. Warto, by tak pozostało. ⒸⓅ