Nadzwyczajny podatek był jedną z pierwszych inicjatyw, podjętych we Włoszech w związku z kryzysem. Osoby pobierające wyjątkowo wysokie emerytury miały obowiązek dzielić się nimi z uboższymi. Wyznaczono trzy progi: pięć procent od ponad 90 tysięcy euro rocznie, dziesięć od 150 i piętnaście od ponad 200 tysięcy. Inicjatywę nazwano “składką solidarnościową”.
Mimo szczytnej nazwy i szlachetnego celu, Trybunał Konstytucyjny uznał ją za niezgodną z ustawą zasadniczą. Kłóci się ona jawnie z zasadą równości podatkowej, progów takich nie ma bowiem w przypadku zarobków. Skarb państwa, który spodziewał się tą drogą pozyskać do przyszłego roku sumę 150 milionów euro, musi bezzwłocznie zwrócić zainkasowane do tej pory pieniądze.
