Krzywej rentowności najczęściej używa się w odniesieniu do obligacji skarbu państwa o terminie wykupu np. 1 rok, 2, 5, 10 lat. Krzywej tej używa się także w odniesieniu do innych instrumentów opierających się na rentowności w dłuższym terminie, np. kontrakty terminowe na stopy procentowe.

Pozytywna krzywa rentowności (normalna krzywa rentowności) – krzywa, w której rentowności o dłuższym terminie zapadalności są wyższe od rentowności w krótszym terminie. Rynek oczekuje wyższej rentowności z papierów o dłuższym terminie zapadalności, wzrostu stóp procentowych.

Negatywna krzywa rentowności (odwrócona krzywa rentowności) – rentowność papierów dłużnych o krótszym terminie zapadalności jest większa od papierów o dłuższym terminie. Krzywa taka występuje w przypadku, gdy inwestorzy oczekują spadku stóp procentowych lub w przypadku braku płynności na depozytowym rynku międzybankowym – brak zaufania instytucji finansowych do pożyczania sobie nawzajem pieniędzy powoduje, że muszą one oferować wyższe oprocentowanie pożyczek w krótszym terminie.