Zasady dokonywania korekty VAT określa art. 91 ustawy o VAT (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.). W art. 91 ust. 7 ustawy o VAT ustawodawca wprowadził m.in. obowiązek korygowania kwoty podatku odliczonego, w przypadku gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia. Obowiązek ten dotyczy np. sytuacji, gdy podatnik nie miał takiego prawa, a następnie prawo do obniżenia kwoty podatku się zmieniło. W piśmiennictwie wskazuje się na szeroki zakres podmiotowy tego przepisu. Dotyczy on np. takich sytuacji, gdy podatnik nabył towar, który w całości związany miał być z działalnością, odliczył w całości VAT, a następnie zmienił jego przeznaczenie, co spowodowało utratę odliczenia. Ale także takich sytuacji, w których podatnik nabył towar, który przeznaczył do działalności, w związku z którą nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, a następnie wykorzystał go przy czynnościach, przy których odliczenie przysługuje.
Przepisy ustawy o VAT nie odnoszą się wprost do takich sytuacji jak kradzież, utrata czy zniszczenie towarów.
W jednym z orzeczeń sąd administracyjny zauważył, że art. 91 ust. 7 ustawy o VAT jest dość lakoniczny. Stwierdza jedynie, że konieczność korekty powstaje w sytuacji, gdy zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi. W ocenie sądu z art. 20 (1) (b) VI Dyrektywy (odpowiednio art. 185 ust. 2 dyrektywy VAT z 2006 roku) wynika, że nie powodują konieczności korekty jedynie udowodnione albo potwierdzone przypadki zniszczenia, utraty lub kradzieży własności. Obowiązek korekty i w konsekwencji pozbawienie podatnika prawa do odliczenia VAT stanowiłoby naruszenie zasady bezpieczeństwa (por. wyrok WSA w Łodzi z 19 lutego 2009 r., I SA/Łd 1372/08, niepublikowany). Również organy podatkowe potwierdzają w interpretacjach, że w przypadku ubytków towarów nie ma konieczności korekty VAT.