Rubina, który jest nieformalnym doradcą Obamy, uważa się za centrystę i pragmatyka, zwolennika równoważenia budżetu, wolnego handlu i deregulacji gospodarki.
Tekę ministra skarbu w nowym rządzie obejmie 47-letni Timothy Geithner, dotychczasowy szef nowojorskiego oddziału Rezerwy Federalnej (banku centralnego). Wszyscy komentatorzy, z konserwatystami włącznie, są zgodni, że ma on najwyższe kompetencje do pełnienia tej funkcji.
Lawrence Summers, następca Rubina w resorcie skarbu w gabinecie Clintona i były rektor Uniwersytetu Harvarda, został szefem Krajowej Rady Ekonomicznej (ang. skrót NEC) w Białym Domu. Uchodzi on za jednego z najwybitniejszych ekonomistów swego pokolenia.
Stanowisko dyrektora Biura ds. Zarządzania i Budżetu Białego Domu przypadło 39-letniemu Peterowi Orszagowi, natomiast przewodniczącą prezydenckiego Zespołu Doradców Ekonomicznych będzie profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, Christina Romer.
Jedyną nominacją uważaną za "polityczną" w kierownictwie polityki gospodarczej jest mianowanie gubernatora stanu Nowy Meksyk Billa Richardsona ministrem handlu.
Był on rywalem Obamy w prawyborach prezydenckich i jednym z kandydatów na stanowisko sekretarza stanu, które otrzymała jednak Hillary Clinton. Matka Richardsona była Meksykanką i na jego wejście do gabinetu nalegało lobby latynoskie.
Prezydent-elekt i jego współpracownicy przedstawili w czasie weekendu plan ożywienia pogrążonej w recesji gospodarki, który ma kosztować budżet USA do 500 miliardów dolarów. Jest to ponad dwukrotnie więcej niż zapowiadane przez Obamę w czasie kampanii wyborczej 175 mld dol.
Przewiduje on inwestowanie w infrastrukturę i nowe, "czyste" technologie, co ma stworzyć nowe miejsca pracy. Zakłada również obniżki podatków dla Amerykanów o niskich i średnich dochodach. Realizację przedstawianego w czasie kampanii wyborczej postulatu podwyższenia podatków dla najzamożniejszych odłożono do co najmniej 2011 roku.
Tomasz Zalewski (PAP)
