Paolo Gentiloni Silveri, bo tak brzmi jego pełne nazwisko, urodził się 22 listopada 1954 roku w Rzymie w arystokratycznej rodzinie. Jest potomkiem rodu hrabiów z regionu Marche, spokrewnionych z Vincenzo Ottorino Gentilonim. Jego nazwiskiem nazwano pakt zawarty na początku XX wieku w sprawie wejścia katolików do włoskiego życia politycznego.
Nowy unijny komisarz ukończył nauki polityczne na rzymskim uniwersytecie La Sapienza. W latach studiów był członkiem niszowej Partii Jedności Proletariackiej na rzecz Komunizmu. Następnie wstąpił do Partii Socjalistycznej.
W 1990 roku rozpoczął pracę jako dziennikarz. Kierował m.in. miesięcznikiem włoskiej Ligi Ochrony Przyrody "Nowa ekologia".
W 1993 roku został rzecznikiem ówczesnego burmistrza Wiecznego Miasta Francesco Rutellego. Zasiadał potem we władzach stolicy w czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000.
Wstąpił do centrowej partii Margherita, z ramienia której w 2001 roku po raz pierwszy został wybrany do Izby Deputowanych. Był między innymi przewodniczącym parlamentarnej komisji nadzoru nad publicznym radiem i telewizją RAI.
Od 2006 do 2008 roku Gentiloni był ministrem łączności w drugim gabinecie Romano Prodiego. Spotkał się wówczas z falą krytyki, gdy zaproponował swoistą „reglamentację” dostępu różnych mediów do internetu, co zmusiłoby większość portali do rejestracji i innych administracyjnych procedur. Sam Gentiloni przyznał, że był to jego błąd.
Od 2007 roku należy do centrolewicowej Partii Demokratycznej, której był współzałożycielem.
W październiku 2014 roku został ministrem spraw zagranicznych w rządzie Matteo Renziego. Zastąpił na tym stanowisku Federicę Mogherini, która objęła funkcję szefowej unijnej dyplomacji. Szefem dyplomacji był przez ponad dwa lata, w czasach nasilającego się kryzysu migracyjnego. Apelował wówczas wielokrotnie o europejską solidarność wobec masowego napływu przybyszów z brzegów Afryki.
Jako szef MSZ krytykował kraje Europy środkowej, zwłaszcza Węgry, za sprzeciw wobec przyjmowania uchodźców. Nie szczędził też krytyki pod adresem samej Unii Europejskiej za brak reakcji na kryzys migracyjny. W jednym z wywiadów oświadczył wówczas: "Włochy nigdy nie zaakceptują Europy, która jest nieelastyczna w sprawie dziesiętnych punktów budżetu, a jest bardzo tolerancyjna wobec tych, którzy nie są gotowi zrealizować uzgodnionych decyzji".
Opowiadał się też za stworzeniem w Unii "węższego kręgu" krajów podzielających kilka aspektów wspólnej polityki i mówił, że Włochy będą "walczyć o ten nowy model UE".
Gdy w grudniu 2016 roku premier Renzi podał się do dymisji w rezultacie porażki w promowanym przez siebie referendum konstytucyjnym w sprawie reformy Senatu, Gentiloni zastąpił go na stanowisku szefa rządu.
Radą Ministrów kierował do 1 czerwca 2018 roku, kiedy po trzech miesiącach od wyborów parlamentarnych powstał rząd Giuseppe Contego, powołany przez Ruch Pięciu Gwiazd i Ligę.
Jako premier zasłynął między innymi z tego, że przez osiem miesięcy nie udzielił włoskim mediom żadnego wywiadu i nie był gościem w telewizji. Takiego szefa rządu w Rzymie dotąd nie było – zauważali wówczas komentatorzy. Podkreślali, że wybrał on „nieinwazyjny”, umiarkowany styl komunikowania się, przez co był całkowitym przeciwieństwem nadzwyczaj aktywnego w mediach Renziego. Publiczne wypowiedzi Gentiloniego miały zawsze ścisły związek z jego obowiązkami i działalnością.
Przez ostatnich 14 miesięcy pracy poprzedniego rządu Contego był deputowanym będącej w opozycji Partii Demokratycznej.
W marcu tego roku został wybrany na przewodniczącego tego ugrupowania.
4 września, w dniu powołania drugiego rządu Giuseppe Contego przez PD i Ruch Pięciu Gwiazd Gentiloni został oficjalnie zgłoszony jako kandydat do nowej Komisji Europejskiej.
Gentiloni mówi biegle po angielsku, francusku i niemiecku.
>>> Czytaj też: Zaproponowano podział tek w nowej KE. Polak ma być odpowiedzialny za rolnictwo [LISTA KANDYDATÓW]
