Termin "niebieski wodór" wynika z faktu, że podczas produkcji wodoru emisje węgla są kontrolowane lub zminimalizowane, co odróżnia go od tradycyjnej produkcji wodoru z węgla, która generuje znaczące ilości CO2.
Barierą dla powszechnego produkcji niebieskiego wodoru są wysokie koszty wdrożenia technologii wychwytywania CO2 (CCS/CCU), związane ze sprzętem oraz energią konieczną do wychwytywania i sprężania gazu. Energia konieczna do chłodzenia oraz utrzymania wysokiego ciśnienia CO2 poważnie obciąża ekonomikę procesu.
