15-16 lutego - W Bengazi wybuchają zamieszki, wywołane zatrzymaniem prawnika Fethiego Tarbela, który otwarcie krytykował władze i działał na rzecz uwolnienia więźniów politycznych. Adwokat został wypuszczony, jednak mimo to demonstracje nie ustają.
17 lutego - Opozycja wzywa m.in. na Facebooku do protestów nazwanych "dniem gniewu". Wybuchają one w rocznicę krwawych starć z 2006 r., do których doszło w Bengazi przed konsulatem Włoch. W latach 1911-1951 Libia była włoską kolonią.
24 lutego - Antyrządowe oddziały przejmują kontrolę nad Misratą.
26 lutego - Rada Bezpieczeństwa ONZ (RB ONZ) jednomyślnie uchwala sankcje przeciwko reżimowi Kadafiego oraz zleca Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu (MTK) w Hadze zbadanie przypadków stosowania przemocy wobec uczestników opozycyjnych demonstracji.
28 lutego - UE podejmuje decyzję o wprowadzeniu sankcji wobec Kadafiego i 25 osób z jego otoczenia. Obejmują one embargo na sprzedaż broni, zamrożenie aktywów oraz restrykcje wizowe.
5 marca - Powstańcza Narodowa Rada Libijska (NRL) spotyka się w Bengazi i ogłasza, że jest "jedynym przedstawicielem Libii".
10 marca - Francja uznaje NRL jako jedynego prawomocnego przedstawiciela narodu libijskiego. Dzień później Trypolis zawiesza stosunki dyplomatyczne z Paryżem.
16 marca - Siły wierne Kadafiemu zbliżają się do kontrolowanego przez powstańców Bengazi. Jeden z synów Kadafiego, Saif al-Islam, mówi francuskiej telewizji Euronews, że "wszystko skończy się w ciągu 48 godzin".
17 marca - Z inicjatywy Francji i Wielkiej Brytanii RB ONZ uchwala rezolucję upoważniającą do "użycia wszelkich koniecznych środków" (tradycyjny eufemizm na zastosowanie siły militarnej) w obronie ludności cywilnej. Daje też zielone światło do wprowadzenia strefy zakazu lotów wojskowych nad Libią.
19 marca - Pierwsze ataki powietrzne powstrzymują ofensywę armii Kadafiego na Bengazi. Celem nalotów jest libijska ochrona przeciwlotnicza.
28 marca - Katar jako pierwszy kraj arabski uznaje powstańców za prawomocnego przedstawiciela narodu libijskiego.
29 marca - Uczestnicy konferencji międzynarodowej w Londynie poświęconej przyszłości Libii porozumiewają się w sprawie formalnego utworzenia grupy kontaktowej, która będzie koordynowała polityczne działania międzynarodowe wobec tego kraju.
30 marca - Minister spraw zagranicznych Libii Musa Muhammad Kusa zrywa z reżimem i ucieka do Wielkiej Brytanii.
10 kwietnia - Kadafi akceptuje plan zakończenia konfliktu przedstawiony przez delegację Unii Afrykańskiej - informuje prezydent RPA Jacob Zuma. Następnego dnia powstańcy odrzucają plan.
30 kwietnia - W ataku NATO na dom w Trypolisie ginie najmłodszy syn Kadafiego, Saif al-Arab, oraz trzech wnuków dyktatora.
30 maja - Prezydent RPA Jacob Zuma oświadcza po spotkaniu z libijskim przywódcą, że Kadafi jest gotów do zawieszenia broni i zaakceptowania planu pokojowego Unii Afrykańskiej. Zuma nie mówi jednak, czy dyktator jest gotów do ustąpienia, co jest głównym warunkiem rebeliantów.
1 czerwca - Szef państwowej libijskiej korporacji naftowej Szukri Ghanem, były premier Libii (2003-2006), oświadcza w Rzymie, że zerwał z reżimem, żeby zaprotestować przeciwko rozlewowi krwi w Libii i pomóc w budowie demokracji.
9 czerwca - Kraje zebrane w Abu Zabi na spotkaniu grupy kontaktowej ds. Libii zobowiązują się do przekazania powstańcom ponad 1,3 mld dolarów pomocy.
15 czerwca - Libia przyjmuje budżet w wysokości ponad 31 mld dolarów, by pokazać, że kraj nadal funkcjonuje normalnie.
27 czerwca - MTK wydaje nakazy aresztowania Kadafiego, jego syna Saifa al-Islama i szefa wywiadu Abdullaha al-Senussiego, zarzucając im zbrodnie przeciwko ludzkości.
15 lipca - Na posiedzeniu grupy kontaktowej ds. Libii w Stambule ponad 30 państw, m.in. Stany Zjednoczone, deklaruje, że uznaje NRL za reprezentanta narodu libijskiego.
26 lipca - Po spotkaniu z premierem Libii specjalny wysłannik ONZ do tego kraju Abdelilah al-Chatib ocenia, że rząd i powstańcy są wciąż "głęboko podzieleni" i "dalecy od porozumienia na temat rozwiązania politycznego".
27 lipca - Wielka Brytania uznaje NRL za prawomocnego przedstawiciela narodu libijskiego oraz wydala z Londynu libijskich dyplomatów wiernych Kadafiemu.
28 lipca - Ginie były szef libijskiego MSW generał Abd al-Fatah Junis, który 22 lutego przeszedł na stronę powstańców i został ich wojskowym przywódcą.
39 lipca - Samoloty NATO bombardują nadajniki państwowej telewizji libijskiej Al-Dżamahirija w Trypolisie, w celu "zmuszenia płk. Kadafiego do milczenia". Mimo ataku państwowa telewizja nie zaprzestaje nadawania.
9 sierpnia - Rząd Kadafiego oskarża NATO o zabicie 85 cywilów niedaleko Zlitan, na zachód od Misraty.
11 sierpnia - Powstańcy ogłaszają, że zajęli część Bregi, miasta o wielkim znaczeniu strategicznym na wschodzie kraju. Żołnierze Kadafiego nadal kontrolują zachodnią część miasta, gdzie znajdują się instalacje naftowe.
14 sierpnia - Powstańcy zajmują centrum Zawii, 50 km na zachód od Trypolisu, odcinając dostęp do przybrzeżnej autostrady prowadzącej do Tunezji. Tą drogą reżim dostarcza żywność i paliwo do stolicy. Wojska Kadafiego nadal kontrolują rafinerię w Zawii, stanowiącą ich ostatnie źródło paliw.
15 sierpnia - W ledwie słyszalnej rozmowie telefonicznej z telewizją państwową Kadafi wzywa zwolenników do uwolnienia kraju od "zdrajców i NATO". "Bądźcie gotowi do wyzwolenia naszej słodkiej ojczyzny. Krew męczenników to paliwo do walki" - apeluje. Tymczasem powstańcy zajmują Gharjan, miasto, przez które wiedzie autostrada łącząca Trypolis z Sabhą, czyli bastionem Kadafiego na południu kraju.
16 sierpnia - Powstańcy twierdzą, że kontrolują wszystkie drogi do Trypolisu.
19 sierpnia - Bitwy w dwóch nadmorskich miastach obok Trypolisu. Powstańcy spotykają się z oporem oddziałów Kadafiego.
20 sierpnia - Wieczorem imamowie wzywają mieszkańców Trypolisu do wyjścia na ulice. W stolicy wybuchają gwałtowne protesty przeciwko reżimowi oraz walki między "uśpionymi komórkami" powstańczymi a żołnierzami Kadafiego.
21 sierpnia - Powstańcy wkraczają do Trypolisu. Nie napotkają znacznego oporu ze strony libijskiej armii, pomimo apelu dyktatora, by mieszkańcy chwycili za broń i uratowali reżim przed zagładą.
