Badacze analizowali 851 linii komórkowych nowotworów, poszukując genów warunkujących przetrwanie komórek raka jajnika. Komórki tego nowotworu posiadają wysoki poziom białka SLC34A2, które importuje do komórek fosforany. Naukowcy zablokowali w nich inne białko - XPR1, które z kolei eksportuje fosforany poza komórkę. Okazało się to śmiertelnym ciosem dla komórek raka.
Wskazuje to, że słabym punktem raka jajnika jest gen kodujący białko XPR1, a także że nagromadzenie fosforanów jest toksyczne dla komórek nowotworu. Zaburzenie szlaków transportowych fosforanów w komórkach nowotworowych mogłoby zatem stanowić skuteczną metodę leczenia pacjentek.
„Kobiety cierpiące na raka jajnika bardzo potrzebują lepszych terapii. To odkrycie może doprowadzić do stworzenia skutecznego leku. Przed nami jednak wyzwanie polegające na przełożeniu tych danych na konkretne działania terapeutyczne” – mówi Todd Golub, autor badań.
Wcześniejsze badania wykazały, że komórki raka jajnika posiadają nadmiernie wysoki poziom białka SLC34A2, importującego fosforany. Białko to obecne jest jednak także w innych tkankach, m.in. płuc i jelit. Dlatego leki ukierunkowane na to białko mogą powodować skutki uboczne. Naukowcy postanowili zatem skoncentrować się na punktach charakterystycznych jedynie dla raka jajnika.
Okazało się, że komórki tego nowotworu były bardziej niż inne narażone na zniszczenie, gdy gen XPR1, który koduje jedyne znane białko eksportujące fosforany poza komórkę, był wyłączony. Komórki z zdezaktywowanym genem XPR1 umierały jedynie wówczas, gdy importowały duże ilości fosforanów, co sugeruje, że samo nagromadzenie fosforanów jest zabójcze dla nowotworów.
Podczas badań laboratoryjnych udało się za pomocą innego białka zablokować gen XPR1, co prowadziło do obumierania komórek nowotworowych.
Badacze zaobserwowali ponadto, że gen XPR1 jest silnie skorelowany z genem KIDINS220, który uczestniczy w procesach neuronalnych, jednak wcześniej nie łączono go z transportem fosforanów. Zdaniem autorów te dwa geny współtworzą kompleks transportujący fosforany poza komórkę.
„Musimy wiele jeszcze dowiedzieć się na temat interakcji XPR1 i KIDINS220 w procesie transportu fosforanów, a także na temat tego, w jaki sposób komórki magazynują i regulują poziom tych związków” – zaznaczają autorzy publikacji (DOI: 10.1038/s43018-022-00360-7).