Jest to święto narodowe, nazywane Dniem Jedności Niemiec.
Wcześniej, to jest od 1949 do 1990 roku, istniały dwa państwa niemieckie, różniące się ustrojem i stopniem rozwoju ekonomicznego. W 1949 roku z trzech powojennych stref okupacyjnych Niemiec, zachodnie mocarstwa, które zwyciężyły w II wojnie światowej, utworzyły Republikę Federalną Niemiec - RFN. W odpowiedzi Stalin doprowadził do powstania Niemieckiej Republiki Demokratycznej - NRD, obejmującej obszar dawnej radzieckiej strefy okupacyjnej.
3 października 1990 roku, zgodnie z traktatem zjednoczeniowym, ratyfikowanym przez parlamenty obu państw niemieckich kilka dni wcześniej (20 września), landy NRD przystąpiły do RFN. Prezydent Richard von Weizsaecker przejął obowiązki głowy zjednoczonego państwa.
Wcześniej, podczas konferencji zjednoczeniowej "dwa plus cztery", której ostatnie spotkanie odbyło się 12 września 1990 roku w Moskwie, uczestnicy - Stany Zjednoczone, Związek Radziecki, Francja i Wielka Brytania - zrzekli się praw i odpowiedzialności w stosunku do Berlina i Niemiec. W konferencji brali też udział przedstawiciele dwóch państw niemieckich.
Granica pomiędzy NRD i RFN, której część tworzył mur berliński, została otwarta 9 listopada 1989 roku. Przedtem, po masowych protestach i próbie przedostania się od 1961 roku ponad stu tysięcy obywateli NRD na Zachód, ustąpiły władze Niemieckiej Republiki Demokratycznej z Erichem Honeckerem na czele.
Po zjednoczeniu Niemcy stały się najliczniejszym państwem europejskim, nie licząc Rosji. Kraj o powierzchni 357 tysięcy kilometrów kwadratowych zamieszkiwało blisko 78 milionów obywateli. Obecnie Niemcy liczą blisko 81 milionów mieszkańców.
Ekonomiczną ceną zjednoczenia były 2 biliony euro, które Niemcy zachodnie przekazały do 2009 roku wschodnim krajom związkowym na dostosowanie gospodarki do europejskiego poziomu. Mimo to, aż jedna trzecia mieszkańców byłego NRD uważa się za ofiary procesu zjednoczeniowego.
Zasady powojennej polityki wobec Niemiec ustalono na konferencjach: w Teheranie w 1943 roku oraz w Jałcie i Poczdamie w 1945-ym. Kraj podzielono na cztery strefy okupacyjne: francuską, amerykańską, angielską i radziecką. Na podobne sektory okupacyjne podzielono Berlin. Z tych stref w 1949 roku utworzono Republikę Federalną Niemiec i Niemiecką Republikę Demokratyczną.
W 1961 roku szef państwa i partii NRD Walter Ulbricht kazał zbudować mur wokół zachodniej części Berlina. Władze chciały w ten sposób zatrzymać narastającą falę ucieczek, które wyludniały kraj. Niemiecko-niemiecka granica stała się jedną z najlepiej strzeżonych na świecie. Według różnych źródeł, podczas próby przekroczenia muru berlińskiego zginęło od 136 do niemal 250 osób.
Demokratyzacja krajów Europy Środkowo-Wschodniej w 1989 roku, poczynając od Polski, a szczególnie przemiany w ZSRR wpłynęły na nasilenie tendencji zjednoczeniowych obu państw niemieckich.
Masowe demonstracje w NRD przeciwko rządom przywódcy państwa Ericha Honeckera, zwane "demonstracjami poniedziałkowymi", doprowadziły do jego rezygnacji w październiku 1989 roku. 9 listopada 1989 roku nowy rząd zniósł ograniczenia w podróżowaniu do RFN. Na wieść o nowych przepisach obywatele NRD masowo ruszyli za granicę. Jeszcze tej samej nocy Niemcy z obu państw spontanicznie przystąpili do burzenia muru berlińskiego, który upadł po 28 latach istnienia.
Pod koniec listopada 1989 roku kanclerz RFN Helmut Kohl ogłosił dziesięciopunktowy plan zjednoczenia. W lipcu 1990 roku wszedł w życie układ o unii walutowej, zaś we wrześniu tego samego roku na konferencji "dwa plus cztery" uregulowano sprawy zagraniczne i kształt granic nowego państwa.
>>> Czytaj też: "Spiegel": Armia Niemiec nie obroni wschodu Europy. Nie jest w stanie
