Z Jakubem Szumańskim rozmawiają Magdalena Rigamonti i Piotr Siemion*
Umarł panu ktoś bliski?
Jakub Szumański: Nie. Moi rodzice żyją, a rodzeństwa nie mam.
To pan nie zrozumie straty.
Reklama
Piotr Siemion: A ja właśnie byłem na pogrzebie niedoszłego teścia. Pełen kościół, pożegnanie zmarłego. Mówią: pełnił funkcje, przewodniczył, wspomagał obrady. Inni, że był życzliwy. Jeszcze inni, że niecały umarł, że zostało po nim dzieło… Dobra, ale trochę tak – zmarł, nabożeństwo, pogrzeb i wracamy do domów, do swoich zajęć.
J.SZ.: Pogrzeb został odprawiony mechanicznie. Dla pana mechanicznie. Facet miał swoje lata, swoje zasługi, żona, dzieci, wnuki.
P.S.: I minęło pół dnia. Byłem w pracy, odhaczyłem pogrzeb. Nie było czasu, żeby zastanowić się nad przemijaniem, nad tym, po co to wszystko.
Teraz się zastanawiamy.
J.Sz.: Jak pani zapytała, czy ktoś mi umarł, to poczułem się, jakby mnie ktoś uderzył. A potem niepokój. Ale po chwili. Jakby głowa z opóźnieniem włączyła myślenie. Kto, ktoś z rodziny, o co chodzi? Po co to pytanie? Teraz myślę, że śmierć jest dla mnie czymś nieprzerobionym albo dopiero przerabianym na różnych poziomach. Mówię o tym prywatnym aspekcie, bo zawodowo o śmierci wiem sporo. Mam pacjentów, którzy mają myśli samobójcze, mam takich, którzy próby samobójcze mają za sobą. Ponad 20 lat temu, kiedy pracowałem w szpitalu, przyszła kobieta z depresją. Nie było miejsc na oddziale, uznałem, że nie potrzebuje natychmiastowej pomocy, że sobie poradzi. Dobrze wyglądała, zadbana, w makijażu, spokojnie rozmawialiśmy. Po kilku dniach się zabiła. Do tej pory z tym chodzę. Że nie wyczułem, że zawiodła mnie intuicja. Zrobię kawy. Poczekajcie. Zaraz wrócę.
Czy my się bardziej obawiamy tego, że umrze ktoś nam bliski, czy że po jego śmierci zostaniemy sami?
P.S.: Kiedy o tym rozmawiamy, myślę, że śmierć cały czas się skrada. I że nie można nic z tym zrobić. Kiedy umierał mój ojciec, wezwała mnie lekarka i mówi: „Nie wiem, jak to panu powiedzieć…”. Ja, że fizycznie sprawa jest oczywista, a duchowo nie jestem w stanie tego przyjąć, po prostu tego nie rozumiem. Wiem, taka jest kolei rzeczy, że łatwiej wytłumaczyć sobie, że umiera 80-latek niż 20-latka w depresji.
Cały wywiad z Jakubem Szumańskim przeczytasz w Magazynie Dziennika Gazety Prawnej i na e-DGP
