„Te dwie tradycje są prawdziwą częścią naszego dziedzictwa, naszej tożsamości, częścią naszego folkloru. Chcemy mieć pewność, że zostaną zachowane” – napisała w oświadczeniu przedstawicielka władz Brukseli Ans Persoons. Jak dodała, „kiedy mowa o ochronie przeszłości, nie powinno chodzić tylko o (...) architekturę, ale także o nasze tradycje i kulturę”.
Dostępność edukacji, wolność słowa, solidarność społeczna i więzi międzypokoleniowe
Teatr kukiełkowy oraz dywan kwiatowy zostały już w 2018 r. i 2020 r. wpisane na brukselską listę dziedzictwa niematerialnego.
Brukselski teatr kukiełkowy wywodzi się z tradycji wędrownych teatrów karnawałowych, które podróżowały po Europie od czasów renesansu. Teatr ludowy czerpał z legend ludowych, opowieści rycerskich, oper, dzieł religijnych i historycznych. Tradycyjnie kukiełki poruszane są przez dobrze wyszkolony zespół lalkarzy, ukrytych za parawanem. Wprawienie lalek w ruch oraz nadanie ich gestom rytmu i precyzji wymaga sporego wysiłku.
„To sztuka promująca podstawowe wartości, takie jak dostępność edukacji, wolność słowa, solidarność społeczna i więzi międzypokoleniowe” – powiedział Nicolas Geal, dyrektor Teatru Królewskiego Toone, który jako jedyny w Brukseli regularnie wystawia tradycyjne przedstawienia kukiełkowe. Jego zdaniem wpis na listę UNESCO może uratować teatr kukiełkowy od zapomnienia.
Do stworzenia dywanu wykorzystanych zostanie około pół miliona kwiatów
Tradycja dywanów kwiatowych - układanych z żywych kwiatów na głównym placu miasta, Grand Place - powstała w XIV w. w krajach śródziemnomorskich. W Brukseli pierwszy dywan powstał w 1971 r., od tej pory instalacja pojawia się w historycznym centrum miasta co dwa lata. Układanie kwiatowego dywanu ma się odbyć w połowie sierpnia br.
Do stworzenia mierzącego 70 metrów na 24 metry dywanu wykorzystanych zostanie około pół miliona kwiatów, głównie begonii i dalii. Jak informują władze miasta, wydarzenie przyciąga do Brukseli każdorazowo około 200 tys. widzów.
Zgodnie z definicją UNESCO za niematerialne dziedzictwo kulturowe, zwane również żywym dziedzictwem kulturowym, uważa się „praktyki, wyrażenia, wiedzę i umiejętności, które społeczności, grupy, a czasem jednostki uznają za część swojego dziedzictwa kulturowego”. Do grupy tej zalicza się m.in. tradycje ustne, rytuały oraz tradycyjne rzemiosło.