Być może. Gdyby jednak na ich miejscu stanął ktokolwiek inny, na przykład wychwalany Tony Blair, dokonałby równie mało. Europa bowiem ani myśli traktować poważnie zapisy traktatu lizbońskiego. I słusznie. Lizbonę szyto dla stabilnej, rozwijającej się Unii. Rzeczywistość tymczasem odbiega od tego obrazu.
Kryzys gospodarczy, który przerodził się w kryzys euro, spowodował renacjonalizację polityki. To nie unijni urzędnicy, ale przywódcy państw, szczególnie najsilniejszych z nich, mają de facto monopol decyzyjny. Nie liczą się już nawet kryteria z Maastricht ustanawiające wspólną walutę, a co dopiero Lizbona.
>>> Czytaj więcej: "Czekać na lepsze czasy"
Reklama