To był rok, w którym ministrowie finansów musieli odrzucić na bok swoje tradycyjne scenariusze i improwizować z sferze polityki, gdyż Europa zmagała się z najgorszym kryzysem od czasu II wojny światowej. Musieli także działać razem – koordynując ze sobą decyzje, a podczas niekończących się globalnych szczytów poszukiwać drogi wyjścia na prostą.

Od czasu upadku banku Lehman Brothers wydarzenia toczyły się z wielkim rozmachem. Dlatego czwarta już doroczna nagroda roku „Financial Times” dla ministra finansów Europy odzwierciedla dokonania 12 miesięcy podczas dramatu światowej gospodarki, będące sprawdzianem najwyższych umiejętności.

I zwycięzcą jest … Christine Lagarde. Minister finansów Francji została gwiazdą wśród polityków decydujących o światowych finansach. Jurorom spodobały się jej wystąpienia na arenie międzynarodowej na temat regulacji i przyszłości banków. Francuska gospodarka okazała się również najbardziej odporna wśród krajów uprzemysłowionych. Była ona zawsze lepiej zrównoważona – nie uzależniona ani od eksportu, ani też od rozgorączkowanego rynku mieszkaniowego z ogromnym, odgrywającym rolę stabilizatora sektorem publicznym. Ale także szybkie decyzje fiskalne francuskiego rządu miały znaczenie w powstrzymaniu jeszcze głębszej recesji.

Zwierzając się “FT”, Christine Lagarde mówiła z wyraźną satysfakcją, jak łamała dotychczasowe reguły; niemal z zachwytem: „Europa wyprzedzała wszystkich, działając na zasadom – innymi słowy, miało to miejsce wtedy, kiedy czasami ignorowaliśmy przyjęte reguły, kiedy omijaliśmy normalne szablony, kiedy włączyliśmy Wielką Brytanię do eurogrupy ( spotkań ministrów finansów z krajów strefy euro).

Marco Annunziata, głowny ekonomista włoskiego banku UniCredit I jeden z jurorów powiedział, że francuska minister „odrywała kluczową rolę w zarządzaniu kryzysem na międzynarodowym szczeblu, wykazując silną determinacje w osiągnięciu skoordynowanych decyzji”. Ale inny juror, Jacques Delpla z francuskiej Rady Analiz Ekonomicznych, Conseil d’Analyse Economique, ostrzegł, że fiskalna pewność siebie jego kraju oznacza nagromadzenie się problemów w przyszłości, dodając: „Lagarde nie potrafiła przedstawić żadnego wiarygodnego zobowiązania w sprawie powrotu do fiskalnej równowagi w średnim okresie czasu”.

Reklama



Michael Heise, główny ekonomista w niemieckim koncernie ubezpieczeniowym Allianz, ocenia, że generalnie ministrowie finansów Europy „funkcjonowali dobrze w warunkach bezprecedensowego kryzysu, a ich wspólne akcje przyczyniły się do powstrzymania recydywy Wielkiego Kryzysu”.

Poza rankingiem przygotowanym przez jurorów, w ramach dorocznej nagrody oceniano także krzepkość i stabilność głównych gospodarek Europy.

W tej konkurencji szczególną wagę przywiązywano do nadzwyczajnych pakietów stymulacyjnych, zastosowanych przez ministrów finansów w celu wydobycia swoich gospodarek z recesji – ale także nagradzano za decyzje, które najpewniej mogą szybko zapewnić kontrolę na deficytem sektora publicznego.

Spośród 27 gospodarek Unii Europejskiej kilka najmniejszych wyłączono, pozostawiając na placu boju 19 uczestników rywalizacji. Nie wzięto również pod uwagę krajów spoza Unii, jak Norwegia i Szwajcaria, Ze względu na ostateczny termin, do rywalizacji włączono nowego ministra finansów Grecji, George Papaconstantinou. Ale Niemcy były reprezentowane przez Peera Steinbrücka, a nie Wolfganga Schäuble, który zastąpił swego poprzednika zaledwie trzy tygodnie temu.

Część ministrów wywołała więcej kontrowersji niż pozostali. Erik Nielsen z Goldman Sachs chwalił irlandzkiego ministra Briana Lenihana i śmiałe decyzje Dublina w reakcji na szczególnie dotkliwy kryzys gospodarczy i bankowy. Innym jurorom nie podobała się strategia Irlandii w początkowej fazie kryzysu po upadku Lehmana, zorientowana tylko na własną gospodarkę. Poza tym kraj nadal tkwi w kryzysie. Ostatecznie Lenihan drugi w 2008 roku, w tegorocznym rankingu znalazł się na samym dole.

Minister Luksemburga Jean-Claude Juncker nie wypadł tak dobrze, jak można było oczekiwać. Przewodniczy on obradom eurogrupy, lecz często przywództwo było przejmowane przez innych, w tym prezydenta Nicolasa Sarkozy i panią Lagarde.

Wśród mocnych konkurentów znajdowali Andres Borg ze Szwecji i Giulio Tremonti z Włoch – pierwszy za uznanie, na jakie zasłużył podczas sprawowania przez jego kraj prezydencji w UE, drugi za prowadzenie stosunkowo pewną ręką notorycznie kapryśnych finansów publicznych we Włoszech.

Dobre notowania Tremontiego pokazują, jak fortuna niejednokrotnie zmienia się z powodu finansowego kryzysu: w latach poprzednich Włochy znajdowały się niemal pod koniec rankingu, a dwa lata temu Lagarde była na dole stawki.



A co z zeszłorocznym zwycięzcą – Finem Jyrki Katainenem? Spadł na miesjce 12, głownie z powodu ciosów, jakie odniosła podczas kryzysu gospodarka jego kraju uzależniona od eksportu. Christine Lagarde musi się strzec: nawet nagroda FT nie gwarantuje pomyślnego finiszu.

Ranking ministrów

1.Christine Lagarde, Francja
Żaden minister finansów z wielkich gospodarek na całym świecie nie przeszedł tegorocznego sprawdzianu w tak dobrej formie.

2. Peer Steinbrück, Niemcy
Łowca sukcesów, który lubi pouczać Anglo-Sasów. Czasami kapryśny, ostatnio stracił stanowisko

3. Didier Reynders, Belgia
Weteran odczuwający presję: w lipcu obchodził dziesięciolecie pracy na tym stanowisku, jest typowany na przyszłego premiera.

4. Anders Borg, Szwecja
Łebski facet z włosami spiętymi w kucyk, który wśród swoich odpowiedników jest postacią niekonwencjonalną, ale budzi szacunek.

5. Giulio Tremonti, Włochy
Mimo wielu wewnętrznych konfliktów politycznych, potrafił niewiarygodnie wypolerować fiskalną reputację Włoch.

6. Josef Pröll, Austria
Mając z jednej strony Europę Wschodnią pogrążoną w kłopotach, a z drugiej schorowane Niemcy, prowadzi walkę na wszystkich frontach.

7. Jacek Rostowski, Polska
Gospodarka jego kraju dalej rośnie, ale skąpiący grosza minister wciąż nie doczekał się międzynarodowego uznania.

8. Alistair Darling, Wielka Brytania
Politycznie błyskotliwy w kraju i za granicą. Wielka Brytania pokazała strefie euro, jaką ma podążać drogą. Ale wstyd za stan krajowej gospodarki.

9. Claus Hjort Frederiksen, Dania
Wytrwały optymista, któremu mocna sytuacja fiskalna pomogła w stymulowaniu gospodarki i walce z kryzysem.

10. Wouter Bos, Holandia
Wojownik czasu kryzysu, któremu z pomocą przyszła silna gospodarka. Miał do czynienia ze zdradliwą akcją pomocy dla banków, wykraczającą poza granice.



11. Jean-Claude Juncker, Luksemburg
Zaginiony w akcji? Doskonały negocjator za kulisami, który wydaje się zadowolony z tego, że inni zbierają laury.

12. Jyrki Katainen, Finlandia
Zeszłoroczny zwycięzca, typowany na przyszłego premiera, który obserwował spadek eksportu i załamanie się produkcji.

13. Eduard Janota, Czechy
Technokrata, który lubi mieć wszystkie opcje otwarte – niezbędne kwalifikacje ze względu na gwałtowność wewnętrznej polityki.

14. Jan Pociatek, Slowacja
Wejście do strefy euro w styczniu stało się przedmiotem dumy narodowej I zapobiegło kryzysowi walutowemu – ale zależność od handlu uderzyła we wzrost gospodarczy.

15. Fernando Teixeira dos Santos, Portugalia
Uratowany, ale wciąż walczy, gdyż gospodarka jego kraju doświadcza znacznej słabości strukturalnej, a deficyty rosną.

16. Elena Salgado, Hiszpania
Rzetelna, ale czy wystarczy jej odwagi na to, aby rozprawić sie z deficytem, który stał się plagą niegdyś wiodącej gospodarki?

17. Peter Oszko, Węgry
Ma do czynienia ze znacznie surowszymi warunkami niż większość jego odpowiedników, gdyż program (pomocy finansowej) MFW-UE ogranicza pole manewru.

18. George Papaconstantinou, Grecja
Scenariusz fiskalnego horroru I walka od odzyskanie wiarygodności stają się dla nowicjusza zadaniem na miarę Herkulesa.

19. Brian Lenihan, Irlandia
Desperat w Dublinie. Dążenie do wydobycia gospodarki znad krawędzi katastrofy jest wszech potężnym sprawdzianem.

Metodologia

19 ministrów zostało ocenionych na podstawie ich politycznych zręczności i wyników poszczególnych gospodarek. Tą pierwszą cechę poddano pod głosowanie siedmioosobowego panelu wiodących ekonomistów europejskich, którzy uszeregowali ministrów w zależności od tego, jak szybko podejmowali niezbędne działania, od skuteczności ich wdrożenia i umiejętności występowania na arenie międzynarodowej.

Każdy uczestnik został następnie poddany “testowi gospodarczemu”, który miał wykazać, jak gospodarka danego kraju radzi sobie w kryzysie, jak wygląda jej odporność i równowaga, a także jak przeprowadzana jest kontrola polityki fiskalnej. Był również sprawdzian „wiarygodności”, biorący pod uwagę postrzeganie przez rynek solidności gospodarki.

W skład jury wchodzili: Marco Annunziata, główny ekonomista UniCredit, Robert Bergqvist, główny ekonomista SEB; Jacques Delpla, członek Conseil d’Analyse Economique w Paryżu, Michael Heise, główny ekonomista Allianz; Gilles Moec, ekonomista ds. europejskich Deutsche Bank; Erik Nielsen, główny ekonomista ds. europejskich Goldman Sachs, Vanden Houte, główny ekonomista ds. strefy euro w ING.

ikona lupy />
Ranking ministrów wg FT - kryterium ekonomimczne / Inne
ikona lupy />
Ranking ministrów wg FT / Inne