Wywrócenie rynku CDS-ów nie przyniesie korzyści nikomu

Strzyżenie zobowiązań Aten miało na celu utrzymanie fikcyjnego przekonania strefy euro, że żadne z państw wchodzących w jej skład nie może upaść. Naiwnością było sądzić, że podupadłe państwa mogą uniknąć obniżki ratingu. Jednak twierdząc, że obligatariusze uczestniczą w tym procesie „dobrowolnie”, politycy za wszelką cenę starają się uniknąć „sytuacji kredytowej” – zasady wprowadzonej przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Swapów i Derywatów (ISDA), że CDS-y od greckiego długu powinny zostać spłacone. Wygląda na to, że osiągnęli swój cel: ISDA sugeruje, że CDS-y nie zostaną naruszone przez dobrowolną redukcję długów, nawet jeżeli wartość obligacji spadnie o połowę.

>>> Czytaj też: Niemcy płyną pierwszą klasą na Titanicu. Same zafundowały sobie bilet

Reklama

W rezultacie CDS-y staną się mniej wiarygodnym zabezpieczeniem na wypadek strat. Można by długo wymieniać negatywne skutki takiej sytuacji. Choć nie wiadomo tego na pewno, europejskie banki są prawdopodobnie nabywcami netto CDS-ów, a nie ich emitentami. Kiedy zaangażowanie banków w peryferyjne obligacje grozi paraliżem rynku finansowego, poniewieranie zabezpieczeniami osłabia je jeszcze bardziej.

Przyczynia się również do rozprzestrzeniania zarazy. Ciężko pracując nad uniknięciem spłaty CDS-ów od greckiego długu, decydenci wzbudzają obawę, czy w razie czego spłacone zostaną CDS-y od obligacji, powiedzmy, Hiszpanii lub Włoch. Te obawy przynajmniej po części są powodem ostatniego wzrostu rentowności w całej strefie euro.

Reklama

Jedynym uzasadnieniem dla ukarania nabywców CDS-ów jest nieusprawiedliwione obwinianie ich przez decydentów o wywołanie kryzysu. Tak się składa, że udział CDS-ów jest niewielki – trzy miliardy euro w greckich obligacjach, podczas gdy Ateny są zadłużone na 350 miliardów euro.

Inną zaletą CDS-ów jest to, że pozwalają one przerzucić ryzyko na tych, którzy tego chcą, i uniknąć go innym, na przykład bankom. Pośrednio liderzy chcą ograniczyć, zamiast rozszerzyć transfer ryzyka. Co gorsza, strzelają sobie tym samym w stopę. Ich aktywna działalność przeciwko CDS-om musi zwiększać sceptycyzm inwestorów co do planu wykorzystania funduszu ratunkowego dla strefy euro dla zabezpieczenia obligacji rządowych pogrążonych w kryzysie państw.

Można wykorzystać rynki dla pożytku publicznego – zamiana greckiego długu przyniosła obniżkę rentowności. Jednak wywrócenie całego rynku CDS-ów nie przyniesie korzyści nikomu.