Przedstawiamy 4 najmłodsze, względnie najnowsze, państwa świata.

Miejsce 4: TIMOR WSCHODNI

Oficjalnie istnieje od 2002 roku. Jego stolica to Dili, prezydentem jest José Ramos-Horta, a premierem – Xanana Gusmão.

Demokratyczna Republika Timoru Wschodniego położona jest na wyspie na Archipelagu Malajskim, największym archipelagu na Ziemi, oddzielającym Ocean Spokojny od Oceanu Indyjskiego. Patrząc na mapę – pomiędzy Australią a Indonezją, choć oficjalnie to Azja.

Co prawda historia ludzi, którzy zasiedlili tę wyspę zaczyna się dużo wcześniej – wciąż żyją tam potomkowie ludzi, którzy osiedli na niej 16 000 lat temu, a według źródeł historycznych przez wieki prosperowała tam sobie sprawnie ludzka cywilizacja (polecam angielską Wikipedię), ale Europejczycy wraz ze swoją wizją państwowości dotarli tam na początku XVIII wieku. Byli to portugalscy kolonialiści, którzy nazwali to miejsce Timorem Portugalskim i władali nim nieprzerwanie, choć współdzieląc rządy najpierw z Holandią, a potem z Indonezją, do 1975 roku. Wtedy sąsiad Timoru, czyli Indonezja, przejęła kontrolę i wyrzuciła niemiłe dlań słowo „Portugalski” z nazwy.

Od 1976 roku istnieje więc Timor Wschodni, choć jeszcze nie pod własną jurysdykcją. Zanim pozyskał prawo do stanowienia, przejęła go, w 1999 roku, ONZ. A wolność zwróciła 20 maja 2002 roku, wtedy też Timor Wschodni uznany został na arenie międzynarodowej.

ikona lupy />
Flaga Timoru Wschodniego / ShutterStock

Miejsce 3: CZARNOGÓRA (i SERBIA)

Czarnogóra oficjalnie istnieje od 2006 roku. Stolicą jest Podgorica, prezydentem – Jakov Milatović, a premierem – Milojko Spajić.

Oczywiście historia Czarnogóry jest nieco dłuższa i nieodłącznie związana z Półwyspem Bałkańskim. Zawsze były to ziemie zależne – a to od Imperium Rzymskiego, a to od Serbów, a to od Turków. Pierwszy raz jako samodzielne państwo wydzielił ją traktat berliński kończący wojnę rosyjsko-turecką w 1878 roku. Formalnie niezależna pozostawała do 1918 roku, kiedy to włączona została do nowopowstałego po pierwszej wojnie Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, od 1929 roku znane jako Królestwo Jugosławii. Po drodze zdarzyło się jej jeszcze być wcieloną do Związku Radzieckiego (1945-1992), przeżyć rozpad Jugosławii w 2003 roku, będąc jednak wciąż przyklejoną do Serbii i nareszcie.

21 maja 2006 roku odbyło się referendum niepodległościowe, podczas którego obywatele i obywatelki Czarnogóry postanowiły, że nie chcą już stanowić federacji z Serbią. Niepodległość proklamowano 3 czerwca 2006 roku. Dla porządku: od tego też roku formalnie istnieje Serbia, już taka bez Czarnogóry w nazwie.

ikona lupy />
Flaga Czarnogóry / ShutterStock

Miejsce 2: KOSOWO

Nie dość, że Kosowo formalnie istnieje dopiero od 2008 roku, to jeszcze jego pozycja na arenie międzynarodowej jest chybotliwa – uznaje go tylko 98 państw, 22 z 27 krajów Unii Europejskiej i 27 z 31 państw NATO. Nie jest uznawane przez Organizację Narodów Zjednoczonych, które sprawuje tam protektorat od 1998 roku, kiedy to będąc jeszcze formalnie Jugosławią, ta de facto serbska prowincja chciała się oderwać od Jugosławii, co zakończyło się wojną domową. Wkroczyło tam wtedy ONZ i jak dotąd nie ma zamiaru kończyć Tymczasowej Misji Administracyjnej Narodów Zjednoczonych w Kosowie.

Mimo to 17 lutego 2008 roku Republika Kosowa ogłosiła jednostronnie niepodległość. Ma stolicę w Prisztinie, prezydentkę, którą jest Vjosa Osmani i premiera Albina Kurtiego. Niestety dla Kosowa, coraz więcej państw wycofuje swoje formalne uznania (zrobiła to m.in. Papua-Nowa Gwinea, Madagaskar czy Republika Środkowoafrykańska). Uznają ją m.in. Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Australia, a także Polska – od 26 lutego 2008 roku.

ikona lupy />
Flaga Kosowa / ShutterStock

Miejsce 1: SUDAN POŁUDNIOWY

Istnieje jako niepodległe państwo od 2011 roku. Stolicą jest Dżuba, a prezydentem – Salva Kiir Mayardit.

Republika Sudanu Południowego to państwo w środkowej części Afryki, które wydzieliło się z Sudanu na skutek najdłuższej wojny domowej, jakiej zaznał kontynent afrykański. II wojna domowa w Sudanie trwała w latach 1983-2005, a i tak była w głównej mierze przedłużeniem I wojny domowej w Sudanie, która miała miejsce w latach 1955-1972. O co konflikt? Został stworzony przez brytyjskich kolonialistów, którzy w 1946 roku przyłączyli nową, pozyskaną od Egiptu kolonię, do zarządzanych przez siebie terenów. Przyłączanych nikt o zdanie nie pytał, co im się wyraźnie nie spodobało.

Wojna zakończyła się w 2005 roku pokojem w Nairobi, a w 2011 roku odbyło się referendum, w którym, już na spokojnie, Sudan Południowy podjął decyzję, że chce być niepodległym państwem. Co też proklamowano 9 lipca 2011 roku.

ikona lupy />
Flaga Sudanu Południowego / ShutterStock