Ustawa o kredycie
Podmioty udzielające pożyczek konsumpcyjnych są zobowiązane (na podstawie ustawy o kredycie konsumenckim) do przestrzegania maksymalnego dopuszczalnego oprocentowania nominalnego, liczonego jako czterokrotność stopy lombardowej NBP (dziś 19 proc. w skali roku). Instytucje przepis ten masowo omijają, nakładając na klientów dodatkowe opłaty przy udzielaniu pożyczki lub kredytu. Mogą to być np. obowiązkowe ubezpieczenia. Składka jest dodatkowym kosztem, ale nie powoduje podwyższenia oprocentowania. Podobnie jak np. opłata za obsługę w domu klienta. Ustawa o kredycie konsumenckim zawiera też definicję rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania. Pożyczkodawcy są zobowiązani do wyliczenia jej dla każdego klienta i przekazania tego wskaźnika w formularzu informacyjnym. Nie ma jednak maksymalnego dopuszczalnego limitu RRSO.