Warszawa górą. Stolica Polski unijnym liderem zatrudnienia. Wynik robi wrażenie

Zatrudnienie w regionach Unii Europejskiej

We wtorek, 29 października 2024 roku, Europejski Urząd Statystyczny (Eurostat) opublikował najnowsze dane dotyczące poziomu stopy zatrudnienia w regionach Unii Europejskiej. Z udostępnionych danych wynika, że wśród osób w wieku do 20 do 64 lat, 75,3% jest zatrudniona. Unia Europejska postawiła sobie ambitny cel, aby do 2030 roku wskaźnik ten osiągnął poziom 78%. Pozwoli to zniwelować skutki kryzysu demograficznego, który dotyka kraje Starego Kontynentu.

Udostępnione dane dotyczą 2023 roku i pozwalają porównać poziom zatrudnienia pomiędzy różnymi regionami Unii Europejskiej. Zastosowany unijny podział NUTS-2 (odpowiadający naszym województwom — z tą jednak różnicą, że Warszawa została wyróżniona, wzorem większości stolic, jako osoby region) pozwala porównać skalę zjawiska nie tylko między krajami, ale także regionami danego państwa.

W oczy rzuca się kilka ciekawych zjawisk. Po pierwsze, trudno jest dostrzec większość granic między krajami. Stopa zatrudnienia jest najwyższa w Środkowej oraz Północnej Europie. Mówimy więc o takich krajach jak Szwecja, Norwegia (choć nie należy do UE, to Eurostat uwzględnia ją w swoich statystykach), Dania, Holandia, Niemcy, Czechy, Polska, Austria, Węgry i Słowacja.

Najgorzej jest za to w południowej części kontynentu. Problemy widzimy szczególnie w Hiszpanii, Włoszech oraz na Bałkanach. Pod tym względem szczególnie dziwić mogą bardzo duże regionalne różnice we Włoszech. W Kalabrii stopa wynosi zaledwie 48,4%, podczas gdy w regionie autonomicznym Bolzano to aż 79,6%.

Warszawa liderem w zatrudnieniu. Pracuje niemal każdy

Tym, co może szczególnie cieszyć, jest niezwykle wysoki wskaźnik zatrudnienia w regionie Warszawski stołeczny. O ile jeszcze w 2020 roku próżno było szukać naszej stolicy w ścisłej czołówce, to w 2021 roku, dzięki dużej odporności na pandemiczne zawirowania, Warszawa znalazła się na czwartym miejscu w UE. Rok później przed Warszawą znalazły się jedynie fińskie Wyspy Alandzkie. W 2023 roku to Warszawa może pochwalić się najwyższym wskaźnikiem zatrudnienia dla osób w wieku od 20 do 64 lat. Wyniósł aż 86,5% (wobec 81,4% w 2020 roku).

To doskonały wynik, pokazujący, że w Polsce rynek pracy sprzyja zatrudnieniu. W czołówce znajdziemy jeszcze regiony z takich państw jak Słowacja (Bratysława), Niemcy (Trewir oraz Schwaben), Szwecja (Sztokholm), Holandia (Utrecht, Brabancja Północna) oraz Czechy (Praga). Jeśli chodzi o polskie regiony, to w czołówce znajdziemy województwo pomorskie (79,8%), dolnośląskie (79,4%) i wielkopolskie (79%), Najgorzej jest na Podkarpaciu, które w największym stopniu odczuło skutki wojny na Ukrainie, a już przed wojną region ten cechowało bardzo wysokie bezrobocie.

Trudno nie odnieść wrażenia, że duży wpływ na dobrą sytuację tych regionów ma korzystna umiejscowienie na mapie Europy. Najgorzej jest na Południu. Wśród regionów o najniższym zatrudnieniu, dominują Włochy. To właśnie tam położone są: Kampania (48,4%), Kalabria (48,4%) czy Sycylia (48,7%). Nie licząc zamorskich regionów (takich jak Gujana czy Melilla), niski poziom zatrudnienia m.in. w regionach Grecji, Rumunii, Hiszpanii, Chorwacji i Belgii.

Czym jest współczynnik zatrudnienia?

Współczynnik zatrudnienia to miara stosowana w ekonomii i statystyce pracy, określająca odsetek ludności w wieku produkcyjnym, która jest zatrudniona. Najczęściej wyraża się go jako procent populacji w wieku 15–64 lat lub w grupach wiekowych dostosowanych do lokalnych regulacji rynku pracy. Wskaźnik ten pozwala ocenić, jaki procent osób zdolnych do pracy bierze udział w procesach produkcyjnych, a jego analiza pomaga w określaniu kondycji gospodarki, poziomu aktywności zawodowej społeczeństwa oraz efektywności rynku pracy. Wysoki poziom współczynnika zatrudnienia wskazuje na dużą liczbę osób pracujących, co może być oznaką rozwoju gospodarczego i niskiego bezrobocia.

Współczynnik zatrudnienia jest wykorzystywany jako jedno z głównych narzędzi w analizie polityki społecznej oraz ekonomicznej, stanowiąc kluczowy element w badaniach nad jakością i stabilnością rynku pracy. Jego wartość może być porównywana między różnymi krajami i regionami, co umożliwia ocenę efektywności polityk zatrudnienia oraz zrozumienie demograficznych i gospodarczych uwarunkowań danej społeczności. Na współczynnik zatrudnienia wpływają takie czynniki, jak poziom wykształcenia, struktura demograficzna, polityki prorodzinne, a także zmiany technologiczne i gospodarcze wpływające na tworzenie miejsc pracy.