Kilka dni temu rzecznik rządu węgierskiego poinformował, że Budapeszt wycofuje się z wyścigu o prawo organizacji letnich igrzysk olimpijskich w 2024 roku.

Na placu boju zostają tylko Los Angeles i Paryż.

Organizacja igrzysk była punktem spornym wśród samych Węgrów. W społeczeństwie był duży opór i niechęć przed wydatkami związanymi z organizacją.

Wiele osób obawia się, że koszty igrzysk byłby nie do przewidzenia - uważa Miklós Hajnal, jeden z organizatorów petycji przeciwko organizacji wydarzenia, cytowany przez CNN.

Stolica Węgier już pięciokrotnie ubiegał się o organizację igrzysk, ale za każdym razem przegrywała. Los Angeles, dwukrotnie gościło letnią olimpiadę (1932, 1984). Paryż, to także jej dwukrotny organizator (1900, 1924).

Reklama

Obawy ekonomiczne to główna przyczyna dla której miasta rezygnują z zaszczytu goszczenia olimpijczyków. W ostatnich latach zrezygnowały Rzym i Hamburg. A zimowe igrzyska nie odbędą się na pewno w Krakowie i w Sztokholmie, ponieważ opór społeczeństwa i koszty były zbyt duże. Ciężar organizacji zimowych igrzysk w 2022 roku wziął na siebie Pekin.

Zwycięskie miasto musi zbudować wiele dużych obiektów sportowych oraz infrastrukturalnych. Koszty są liczone w miliardach dolarów. Muszą być nowe hotele dla tysięcy sportowców i turystów. Takich kosztów nie udźwignie żadne miasto. Gwarantem i najczęściej płatnikiem jest budżet danego kraju.

Coraz częściej dostrzega się też niewielkie korzyści ekonomiczne wynikające z organizacji igrzysk. Zyskuje się na sprzedaży biletów, ruchu turystycznym oraz inwestycjach, które po zakończeniu zmagań sportowców służą wszystkim. Jednak w żaden sposób nie pokrywa to kosztów przygotowania miasta do igrzysk.

Montreal, miasto-gospodarz letnich igrzysk w 1976 roku, stanowi chyba najlepszy przykład koszt długoterminowego. Miasto spłacało kredyt jaki zaciągnęło, aby zorganizować igrzyska, przez następne 30 lat. Dopiero w 2006 roku wpłynęła ostatnia rata. Symbolem porażki stał się stadion olimpijski, który stoi bezużyteczny.

Przykład Montrealu odstraszył następców. W 1984 roku tylko jedno miasto zgłosiło się do organizacji igrzysk. Dzięki temu Los Angeles mogło dyktować warunki Międzynarodowemu Komitetowi Olimpijskiemu (MKOl).

Ustalany budżet na organizację to fikcyjny plan minimum i jest konsekwentnie przekraczany przez wszystkie miasta. Spirala kosztów stała się normą.

Rosja na igrzyska w Soczi w 2014 wydała ponad 50 mld dolarów. O kosztach igrzysk w Pekinie w 2008 roku nigdy się nie dowiemy.

Ostatni przykład igrzysk w Rio de Janeiro nie napawa optymizmem. Wiele obiektów już popadło w ruinę, a od zmagań sportowców minęło raptem kilka miesięcy.

Obiekty olimpijskie w Atenach od dawna nie nadają się już do eksploatacji.

Takie są koszty i konsekwencje budowy wielu obiektów, które służą tylko przez kilka tygodni. Gigantomania MKOl-u, który wymusza na organizatorach budowę takich stadionów musi zostać ukrócona, bo wkrótce zabraknie chętnych do organizacji igrzysk.

Gospodarza igrzysk w 2024 roku wybiorą członkowie MKOl 13 września w Limie.