Znamy już wyniki VIII Rankingu Urzędów Skarbowych „Dziennika Gazety Prawnej”. W tym roku po raz trzeci nasz ranking został objęty patronatem Ministerstwa Finansów.
Spośród 401 urzędów skarbowych z całej Polsce wybraliśmy te, które najrzadziej się mylą. Są też urzędy najbardziej efektywne. Oddzielnej ocenie poddaliśmy izby skarbowe oraz cztery ośrodki Krajowej Informacji Podatkowej w: Lesznie, Płocku, Bielsku-Białej, Toruniu.
Przyznaliśmy też nagrodę specjalną dla urzędów, które okazały się królami punktacji, czyli zdobyły najwięcej punktów.
>>> Czytaj też: E-administracja: słony rachunek za 12 informatycznych prac rządu
Reklama
Przy tegorocznym rankingu zastosowaliśmy tę samą metodologię przyznawania punktów co w rankingu zeszłorocznym. Nie zmienił się także podział urzędów ze względu na ich wielkość. Powstały dzięki temu cztery podkategorie, bo urzędy zostały zaklasyfikowane jako: wyspecjalizowane, duże, średnie i małe. Za urzędy duże uznaliśmy te, które zatrudniają powyżej 150 pracowników. Za średnie zatrudniające od 51 do 150 pracowników. Małe to te, w których zatrudnionych jest do 50 pracowników. Urzędy wyspecjalizowane to takie, które obsługują dużych podatników.
Zamiast ocen procentowych przyjęliśmy system punktów. W zależności od kategorii liczba maksymalnych punktów możliwych do zdobycia waha się od 250 do 500. Przykładowo izba skarbowa za skuteczność mogła maksymalnie zebrać 500 punktów. Taki system oceny będzie utrzymany w latach następnych, aby można było porównywać dane z poprzednich rankingów. To przyczyni się do zdrowej rywalizacji wśród urzędów, które będą chciały poprawić swoje wyniki.
Przejdźmy teraz do wyników. Najbardziej skuteczną, czyli nieomylną spośród 16 izb skarbowych, okazała się Izba Skarbowa w Bydgoszczy. Drugie miejsce zajęła Izba Skarbowa w Szczecinie, a trzecie Izba Skarbowa w Krakowie. Warto podkreślić, że bydgoska izba drugi rok z rzędu jest liderem w tej klasyfikacji.
Dużo więcej zwycięzców jest wśród urzędów skarbowych. Wynika to oczywiście z tego, że mamy aż 400 urzędów skarbowych w kraju.
Wśród skutecznych urzędów skarbowych pierwsze miejsca zajęły, odpowiednio do wielkości zaczynając od małych, a na wyspecjalizowanych kończąc: Urząd Skarbowy w Golubiu-Dobrzyniu, Urząd Skarbowy w Zduńskiej Woli, Urząd Skarbowy w Tychach, Lubuski Urząd Skarbowy w Zielonej Górze.
Teraz efektywność. Najbardziej efektywnym wyspecjalizowanym urzędem skarbowym został Lubuski Urząd Skarbowy w Zielonej Górze. Wśród dużych urzędów pierwsze miejsce zajął Urząd Skarbowy w Wadowicach. Średnim najbardziej efektywnym urzędem jest Urząd Skarbowy w Brzesku. W kategorii małych urzędów zwyciężył Urząd Skarbowy w Krasnymstawie.
Wśród ośrodków Krajowej Informacji Podatkowej najbardziej skuteczny był ośrodek w Płocku. Ośrodek w Bielsku-Białej, w dwóch edycjach rankingu lider, spadł na drugie miejsce.
Skład administracji skarbowej
W skład polskiej administracji skarbowej wchodzą urzędy: skarbowe, celne, kontroli skarbowej, oraz izby: skarbowe i celne. Pieczę nad administracją skarbową sprawuje Ministerstwo Finansów.
Administracja skarbowa to organy podatkowe i celne zajmujące się rejestracją podatników, wymiarem, kontrolą i egzekucją zobowiązań podatkowych oraz prowadzeniem dochodzeń i orzekaniem w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe.
Administracja skarbowa realizuje swoje zadania w systemie finansów publicznych.
Jak powstawał ranking skuteczności
Pozycję w rankingu obniżały uchylone decyzje i niepotrzebne postępowania
Przyznając urzędom skarbowym punkty w kategorii Najbardziej nieomylny urząd, braliśmy pod uwagę:
● skuteczność wszczętych postępowań podatkowych (rubryka a) – w tej kategorii urząd dostawał tym więcej punktów, im więcej postępowań zakończyło się wymiernym rezultatem, najmniej punktów dostawały te urzędy, w których większość spraw kończyła się umorzeniem postępowania;
● prawidłowość orzeczeń naczelnika urzędu skarbowego, czyli liczbę decyzji uchylonych do liczby decyzji wydanych (rubryka b tabeli) – oczywiście im więcej uchylonych decyzji, tym mniej punktów dla urzędu;
● efektywność finansowa prowadzonych postępowań (rubryka c tabeli) – to kryterium potraktowaliśmy jako pomocnicze, by nie faworyzować dużych urzędów, na terenie działania których działają podatnicy o wyższych przychodach; punkty były przyznawane za każde 10 tys. zł korekty lub wpłaty wynikającej z działań urzędu przypadające na jednego pracownika (wpływy odniesione były do liczby pracowników).
W przypadku izb skarbowych brany pod uwagę był współczynnik liczby decyzji izb skarbowych uchylonych przez sądy administracyjne do liczby decyzji wydanych przez izby skarbowe. Oczywiście im więcej decyzji uchylonych, tym mniej punktów otrzymywała izba.
Jak powstawał ranking efektywności
Przy efektywności liczył się czas, w którym załatwiano sprawy podatników
W tym roku po raz kolejny poszerzoną formułę ma ta część rankingu, która dotyczy efektywności pracy urzędów (początkowo klasyfikowana jako „pracowitość”). Decydujące znaczenie miało szybkie, sprawne działanie urzędu przy załatwianiu podstawowych zadań oraz przy prowadzeniu egzekucji administracyjnej.
Przyznając urzędom punkty w tej kategorii braliśmy pod uwagę przede wszystkim średni czas, który upływał od wpłynięcia deklaracji do urzędu do jej wprowadzenia do systemu (rubryka a tabeli uznaliśmy, że najwyżej punktowane będą te urzędy, w których czas ten wynosił 90 lub mniej dni), średni czas, w którym załatwiana była sprawa (rubryka b tabeli; najwyżej punktowane będą te urzędy, w których czas ten wynosił 90 lub mniej dni), procentowy wskaźnik załatwionych tytułów wykonawczych (rubryka c tabeli; im więcej tytułów załatwionych, tym więcej punktów otrzymywał urząd) i liczbę wprowadzonych deklaracji na etat (rubryka d tabeli). To ostatnie kryterium potraktowaliśmy jako pomocnicze, dlatego można było za nie dostać najmniej punktów.
W przypadku kryterium czasu załatwiania sprawy brany pod uwagę był średni upływ czasu od wszczęcia postępowania podatkowego (wydania postanowienia w tej sprawie) do dnia wydania decyzji.
W tej kategorii w przypadku izb skarbowych brana pod uwagę była terminowość załatwionych odwołań. Był to liczony w dniach wskaźnik rozumiany jako średni upływ czasu od dnia doręczenia decyzji organu I instancji do dnia wydania decyzji odwoławczej.
/>
/>
/>