Podatek od transakcji finansowych ma zostać wprowadzony w ramach procedury wzmocnionej współpracy. Na prośbę jedenastu państw członkowskich (Francja, Niemcy, Belgia, Austria, Słowenia, Portugalia, Grecja, Słowacja, Włochy, Hiszpania, Estonia), które zdecydowały się zastosować taki podatek, zakres i cele zaproponowanej dyrektywy są zbieżne z pierwotnym wnioskiem w tej sprawie, przedstawionym przez Komisję we wrześniu 2011 r. (IP/11/1085).
W przyjętym dziś wniosku podtrzymano założenie, zgodnie z którym podatek będzie pobierany od wszystkich transakcji, w przypadku których ustalono, że są one powiązane ze strefą objętą podatkiem od transakcji finansowych. Zachowano także te same stawki podatkowe: 0,1 proc. od obrotu akcjami i obligacjami oraz 0,01 proc. od transakcji na instrumentach pochodnych.
>>> Czytaj także: Podatek od transakcji finansowych: czy Europie grozi odpływ kapitału?
Szacuje się, że w przypadku wprowadzenia podatku przez 11 państw członkowskich, dochody z tego tytułu mogą wynieść 30-35 mld euro rocznie. Podatek od transakcji finansowych będzie obowiązywał na mniejszym obszarze geograficznym niż pierwotnie zakładano.
Algirdas Šemeta, komisarz ds. podatków, stwierdził: „Wraz z przyjęciem dziś wniosku spełnione zostały wszystkie warunki, by urzeczywistnić projekt wspólnego podatku od transakcji finansowych w UE. Nie ulega wątpliwości, że zaproponowany podatek jest sprawiedliwy i solidny pod względem technicznym, w efekcie wzmocni nasz jednolity rynek i poskromi nieodpowiedzialny obrót instrumentami finansowymi.”
>>> Polecamy: UE pozatyka "dziury" w podatku od transakcji finansowych
Cele
Wprowadzenie podatku od transakcji finansowych służy trzem głównym celom: po pierwsze, wzmocnieniu jednolitego rynku poprzez ograniczenie liczby rozbieżnych krajowych strategii w zakresie opodatkowania transakcji finansowych; po drugie, zagwarantowaniu sprawiedliwego i znaczącego wkładu sektora finansowego w dochody publiczne; i po trzecie, podatek od transakcji finansowych będzie uzupełnieniem środków regulacyjnych oraz zachętą dla sektora finansowego, by podejmować bardziej odpowiedzialne działania nakierowane na gospodarkę realną.
Podobnie jak w pierwotnym wniosku podatek od transakcji finansowych będzie charakteryzował się niskimi stawkami, szeroką bazą opodatkowania oraz zabezpieczeniami chroniącymi przed relokacją sektora finansowego. Zachowana zostaje „zasada siedziby”. Zgodnie z tą zasadą podatek będzie należny, jeśli jedna ze stron transakcji ma siedzibę w państwie członkowskim uczestniczącym we wzmocnionej współpracy, bez względu na to, gdzie odbywa się transakcja. Dotyczy to sytuacji, w której instytucja finansowa biorąca udział w transakcji ma siedzibę w strefie objętej podatkiem od transakcji finansowych lub gdy działa w imieniu strony mającej siedzibę w państwie podlegającym odnośnym przepisom.
Dzisiejszy wniosek zapewnia również dodatkowe zabezpieczenie przed unikaniem opodatkowania, a mianowicie „zasadę miejsca emisji”. Oznacza ona, że obrót instrumentami finansowymi wyemitowanymi we wspomnianych jedenastu państwach członkowskich będzie opodatkowany, nawet jeśli podmioty odpowiedzialne za taki obrót nie mają siedziby w strefie objętej podatkiem od transakcji finansowych.
Transakcje nieobjęte podatkiem
W celu ochrony gospodarki realnej podatek od transakcji finansowych nie będzie nakładany na bieżącą działalność finansową obywateli ani przedsiębiorców (np. kredyty, płatności, ubezpieczenia, lokaty). Podatek nie będzie również pobierany od tradycyjnej działalności w zakresie bankowości inwestycyjnej w kontekście podniesienia kapitału ani od transakcji finansowych realizowanych w ramach restrukturyzacji.
Z zakresu wniosku wyłączone zostały również takie zagadnienia, jak refinansowanie, polityka pieniężna oraz zarządzanie długiem publicznym. Tym samym transakcje z bankami centralnymi oraz EBC, transakcje w ramach Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej oraz Europejskiego Mechanizmu Stabilności, a także transakcje, w których Unia Europejska jest stroną, będą zwolnione z tego podatku.
Kolejne kroki
Zaproponowana dyrektywa zostanie teraz poddana pod dyskusję państw członkowskich w celu wprowadzenia jej w życie w ramach wzmocnionej współpracy. W dyskusjach mogą wziąć udział wszystkie państwa członkowskie Unii (27), jednak prawo głosu przysługiwać będzie tylko państwom członkowskim, które zdecydowały się na wzmocnioną współpracę. Wdrożenie dyrektywy wymaga ich jednomyślności. Ponadto podjęte zostaną konsultacje z Parlamentem Europejskim.
>>> Polecamy: Unia w Unii: Van Rompuy opracował kalendarz zacieśniania strefy euro
