Zestawienie otwierają wprawdzie główni aktorzy arabskiej wiosny oraz zestaw polityków i szefów banków centralnych UE, USA i Chin. Ale już na miejscu 25. znalazła się Carmen Reinhart, ekonomistka z uniwersytetu w Maryland i współautorka (razem z Kennethem Rogoffem) przełomowej książki „This time is different” (Tym razem jest inaczej). Jej tytuł był na wskroś ironiczny, ponieważ Reinhard i Rogoff, zbierając dane dotyczące państwowych bankructw z ostatnich 800 lat, doszli do wniosku, że najnowszy kryzys zadłużeniowy w niczym nie różni się od poprzednich. W historii Zachodu zawsze, gdy państwa zadłużały się i pompowały bańki spekulacyjne, politycy i finansiści uspokajali, że wszystko jest pod kontrolą. Reinhart mówiła o tym w rozmowie z „DGP” już wiosną 2010 r. Dziś, gdy strefa euro walczy o przetrwanie, a Ameryka nie jest w lepszej sytuacji, wszyscy zgodnie powtarzają za Reinhard i Rogoffem: „tym razem znowu nie było inaczej”.
>>> czytaj też: Rogoff: Grecja opuści strefę euro w ciągu dekady
Kolejny ekonomista na liście „FP” Nouriel Roubini (numer 30) jest jeszcze bardziej kasandryczny. Nie na darmo zyskał sobie przydomek „Doktora Zagłady”, przepowiadając po kolei (i ze stosownym wyprzedzeniem) wszystko, co zdarzyło się w globalnej gospodarce od czasu pęknięcia bańki na amerykańskim rynku nieruchomości. Dokładnie rok temu mówił w rozmowie z „DGP”: „najpierw państwa wykupiły banki, potem długi państw zostaną wykupione przez twory ponadnarodowe jak MFW i UE. Ale to wcale nie poprawi sytuacji. Lecz doprowadzi do ekonomicznego upadku ponadnarodowych suwerenów. Bo ich nie ma już przecież kto wykupić”.
>>> Polecamy: Roubini: Europa to zwalniający i zdezelowany wrak pociągu, który się wykolei
Reklama
„Doktorowi Zagładzie” depczą po piętach dwaj ekonomiczni nobliści: Paul Krugman (pozycja 32.) i Joseph Stiglitz (33.). Obaj zajmują przeciwne do Reinhart i i Roubiniego stanowiska. Według Krugmana – nazywanego niekiedy ostatnim keynesistą – światowa gospodarka nie może wyjść z recesji nie dlatego, że jest za bardzo zadłużona, ale ponieważ za wszelką cenę próbuje ten dług zbić. W jednym z felietonów w „New York Timesie” Krugman porównał nawet mocne zaciskanie pasa w czasie kryzysu do metod średniowiecznych lekarzy, którzy uważali, że upuszczanie krwi może uleczyć chorego. Zamiast zdrowieć, pacjent zazwyczaj się wykrwawiał. Stiglitz z kolei nawet w czasie kryzysu głosi, że zachodnia gospodarka nie ruszy z miejsca, jeśli różnice między najbiedniejszymi i najbogatszymi będą się powiększać.
>>> Zobacz także: Weber, Juncker, Roubini, Muenchau, Reddy - nowe wyrocznie ekonomii
Noblista Daniel Kahnemann (pozycja 71.) został wyróżniony za konsekwentne otwieranie nam oczu na grzech pierworodny klasycznej ekonomii, czyli przekonanie o racjonalnym homo oeconomicusie, bezbłędnie dążącym do maksymalizacji swojego interesu. Pojawia się też Tyler Cowen (numer 72.), profesor ekonomii z George Mason University i autor jednego z najbardziej inspirujących ekonomicznych blogów w całej sieci reprezentujący nowy typ myśliciela XXI w. Umysłu wszechstronnego, który z tym samym zapałem (i zrozumiale) może analizować system ekonomicznych zachęt na rynku meksykańskich prostytutek, jak i stworzyć scenariusz wyjścia Grecji ze strefy euro.
Jest wreszcie na liście „FP” wielu, którzy wyznaczą myślenie o gospodarce w nadchodzących miesiącach. Paul Collier (56.), Esther Duflo i Abhijit Banerjee (60.) oraz Andy Sumner (86.) przekonująco, choć z różnych pozycji dowodzą, jak zmienia się pojęcie biedy i jak istotne znaczenie dla rozwoju globalnej gospodarki jest jej zwalczanie. Edward Glaeser i Saskia Sassen (43.) pokazują, jak do wyzwań nowoczesności dopasowuje się przestrzeń miejska. A Arvind Subramanian (97.) rysuje scenariusze przyszłości świata zdominowanego przez chińskie supermocarstwo. Wszystkie te trendy będziemy w Magazynie śledzić na bieżąco.
/>
/>
/>