Kim jest Ryan Crouser?

Ryan Crouser to liczący ponad dwa metry i ważący 145 kg amerykański kulomiot. Zdobył dwa złote medale w pchnięciu kulą na Igrzyskach Olimpijskich w Rio de Janeiro w 2016 roku oraz w Tokio w 2021 roku. Jest rekordzistą świata w pchnięciu kulą z wynikiem 23,37 metra (z czerwca 2021 roku). Sportowiec pochodzi z rodziny o tradycjach lekkoatletycznych – jego ojciec i wujek również byli czołowymi kulomiotami.

Co je medalista olimpijski?

Aby utrzymać swoje imponujące fizyczne parametry oraz formę, Crouser musi przyjmować dziennie blisko 5 tys. kalorii dziennie - podaje portal CNBC. Dla porównania - zapotrzebowanie mężczyzny o wadze około 80 kg o w przeważającym stopniu siedzącym trybie życia możemy oszacować na około 3 tys. kalorii.

Typowe śniadanie sportowca składa się z omletu z 5 jaj, około 110 gram kiełbasy z indyka, dwóch porcji płatków owsianych oraz filiżanki jagód. W skład dwóch kolejnych posiłków wchodzą prawie pół kilograma chudej mielonej wołowiny lub kurczaka oraz 340 gram ryżu. Typowy obiad Crousera liczy około 1200 kalorii.

Ile kosztuje dieta zawodowego sportowca?

W przypadku Crousera to nawet 200-250 dol. tygodniowo. W przypadku sportowców należy ten wydatek traktować w dużej mierze jako inwestycję w sportowe wyniki, które nie byłyby możliwe bez dobrze zbilansowanej i zrównoważonej diety. Wspomniany Crouser jest gotowy nawet na znaczne dopłaty do ekologicznych produktów. W przypadku wołowiny jest to zakup mięsa pochodzącego od zwierząt z wolnego wybiegu, która jest droższa od zwykłych odpowiedników nawet o 30-40%.

Wpływ diety na sportowe wyniki

Zdaniem amerykańskiego lekkoatlety jakość diety mocno przekłada się na poziom treningów, które z kolei przekładają się na dodatkowe centymetry długości rzutów na stadionie. Podkreśla, że inwestycję w spożywane pożywienie można traktować jak inwestycje finansowe, bowiem od jego wyników zależy w dużej mierze wysokość zarobków. Właściwie dobrana dieta zyskuje dodatkowo na znaczeniu wraz ze starzeniem się organizmu. Sportowcy po ukończeniu trzydziestki tracą bowiem dość szybko zdolność do łatwej regeneracji po zakończonych sesjach treningowych.