Parki technologiczne to zorganizowane podmioty, których głównym celem jest wspieranie rozwoju przedsiębiorstw działających w szczególności w branżach innowacyjnych oraz oferujących zaawansowane technologicznie produkty bądź usługi.
Parki realizują wyżej wymienione funkcje poprzez:
a) zapewnianie firmom przestrzeni do prowadzenia działalności gospodarczej (powierzchnia biurowa, magazyny, hale produkcyjne),
b) udostępnianie szeregu usług wspierających ich działalność (księgowość, marketing),
c) pośredniczenie w kontaktach między środowiskiem akademickim a ludźmi biznesu,
d) dostarczanie usług doradczych związanych z transferem i komercjalizacją wiedzy.
Parki technologiczne, działając pomiędzy biznesem a ośrodkami naukowymi, są efektywnym narzędziem transferu i wykorzystania nowoczesnych technologii. Dzięki temu przyczyniają się do rozwoju w szczególności małych i średnich firm, co w efekcie prowadzi do powstania nowych miejsc pracy. W zależności od skali prowadzonej działalności, efekty takich działań widoczne mogą być w wymiarze lokalnym lub regionalnym.
Według definicji zawartej w Ustawie park technologiczny to podmiot służący finansowym wsparciem inwestycji jako zespół wyodrębnionych nieruchomości wraz z infrastrukturą techniczną, utworzony w celu dokonywania przepływu wiedzy i technologii pomiędzy jednostkami naukowymi a przedsiębiorcami, na którym oferowane są przedsiębiorcom, wykorzystującym nowoczesne technologie, usługi w zakresie:
a) doradztwa w tworzeniu i rozwoju przedsiębiorstw,
b) transferu technologii,
c) przekształcania wyników badań naukowych i prac rozwojowych w innowacje technologiczne,
d) tworzenie korzystnych warunków prowadzenia działalności gospodarczej przez korzystanie z nieruchomości i infrastruktury technicznej.
Międzynarodowe Stowarzyszenie Parków Naukowych (ang. International Association of Science Parks - IASP) definiuje park technologiczny jako organizację zarządzaną przez wyspecjalizowanych profesjonalistów, której celem nadrzędnym jest wzrost zamożności danej społeczności poprzez promocję kultury innowacyjnej oraz konkurencyjności własnych przedsiębiorstw i instytucji opartych na wiedzy.
Na uwagę zasługuje także idea parku technologicznego, propagowana przez Agencję Rozwoju Przemysłu. Według tej definicji park technologiczny jest to zespół wyodrębnionych nieruchomości wraz z infrastrukturą techniczną, utworzony w celu dokonywania przepływu wiedzy i technologii pomiędzy jednostkami naukowymi w rozumieniu art. 3 pkt 4 Ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o Komitecie Badań Naukowych
Mimo wielu podobieństw, parki technologiczne są grupą podmiotów bardzo zróżnicowanych w swoim nazewnictwie. Terminem „park technologiczny” określa się podmioty w praktyce prowadzące różną działalność. Są to w szczególności parki badawcze, naukowe, naukowo-badawcze, naukowo-technologiczne, przemysłowo-technologiczne oraz technopole.
Podział parków technologicznych wynika przede wszystkim z profilu branży parku, systemu organizacji parku oraz uwarunkowań regionalnych. Istotnym elementem w tym aspekcie jest również podmiot, który utworzył park (szkoła wyższa, samorząd terytorialny, instytucja otoczenia biznesu-stowarzyszenie, fundacja).
Stąd też należałoby wyróżnić podział na 2 zasadnicze kategorie parków:
a) parki naukowe (badawcze) – tworzone z inicjatywy ośrodków naukowych, powiązane z konkretną uczelnią i ukierunkowane na transfer wiedzy badawczo-rozwojowej,
b) parki technologiczne – rozwijane głównie z inicjatywy władz samorządowych, zorientowane na pozyskiwanie inwestorów zewnętrznych i skupienie potencjału badawczego w regionie.
W praktyce duża część parków w Polsce łączy cechy parku technologicznego i naukowego. Z jednej strony parki są instytucjami o silnych powiązaniach ze środowiskiem naukowym i zorientowanych na promowanie działań badawczych, a z drugiej wpierają przedsiębiorczość. Istnieje także grupa parków o profilu wyraźnie przemysłowym, których działania skupione są na pozyskiwaniu inwestorów i udostępnianiu im infrastruktury niezbędnej do prowadzenia działalności gospodarczej.
Według podziału przeprowadzonego przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości parki w Polsce można zakwalifikować do trzech grup:
A) PARK TECHNOLOGICZNY – zespół wyodrębnionych nieruchomości wraz z infrastrukturą znajdującą się na nich, utworzony w celu dokonywania przepływu wiedzy i technologii pomiędzy jednostkami naukowymi a przedsiębiorcami. Podstawowym elementem działalności parku technologicznego jest zapewnienie warunków umożliwiających ścisłą współpracę między lokalnymi ośrodkami naukowymi a przedsiębiorstwami zorientowanymi innowacyjnie.
B) PARK NAUKOWY – instytucja zarządzana przez specjalistów, których głównym celem jest promowanie kultury innowacyjnej oraz konkurencyjności instytutów naukowo-badawczych i firm zrzeszonych w parku. Park zarządza procesem przepływu wiedzy i technologii między uczelniami, instytucjami naukowo-badawczymi i przedsiębiorstwami. Park naukowy pełni funkcje zbliżone do parku technologicznego, jednak produkcja w nim prowadzona ogranicza się do produkcji prototypowej.
C) PARK PRZEMYSŁOWY – zespół wyodrębnionych nieruchomości wraz z infrastrukturą techniczną, umożliwiający prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach. Polskie parki przemysłowe mają przede wszystkim przyciągać inwestorów tworzących nowe miejsca pracy, co przyczynić się ma do amortyzacji skutków restrukturyzacji przemysłu.
